Bir mum yakmak için önce yanman lazım

Büyük gönül eri, hal erbabı Mevlana'nın 600 yıldan öte bir zamandan günümüze gelen şu sözü çok anlamlı.. “Hamdım, piştim, yandım”.

Güzel Anadolumuzun Moğol istilalarıyla perişan olduğu bir dönemde yaşayan  insanlar, o dönemde Hacı Bektaşi Veli, Mevlana Celaleddin Rum, Yunus Emre, Taptuk Emre gibi irfan sahiplerinden feyz aldılar, maddi acılarını manevi kazanımlarla fazlasıyla telafi ettiler.

Peki bu irfan sahipleri nasıl oldu da birçok insanın ruhuna işlediler, akıllarına ilham verdiler, kalplerine ilahi aşk ışığını düşürdüler?

Cevap aslında basit; zira hayatın gizleri her zaman sadelik ve yalınlıkta gizli.

Bence cevap şu... onlar bildikleri şeyleri yazıp öğretmediler, onlar kendileri neyseler onu yazdılar. Her gün nefes alır verir gibi yaptıkları şeylerle, doğal halleriyle örnek olarak öğrettiler.

Bazıları vardır bilir ama yapamaz... onlar entellektüeldir, bilirler ama yapmakla ilgilenmezler. Teoridedirler.

Ama bazıları vardır eylem insanıdır. Bilmekten yapmaya geçmiştir. Onlar sözlerin ötesine geçmiştir.

Ama bazılar vardır ki; onlar hal insanıdır. Bilmekten eyleme geçmiş ve her durumda, her koşulda, herkes ile doğru olanı yapar, çevrelerine ışık saçarlar. Onlar işte Allah’ın dostlarıdır. Onlar sözlerin yetmediğini halleriyle anlatırlar. Onlara bakınca bir bakış bin söze bedeldir.

İşte bu hal insanlarıdır “yandım” diyebilecek olanlar.  Eylem insanları ise pişmektedirler ve entellektüeller henüz hamdırlar, çünkü bildiklerini hayat okulunda test etmemişlerdir.

Evet dostlar!! İşte bu “yüzden hamdım, piştim, yandım” bu denli anlamlı bir söz.

Bu aslında kadim batıni öğretilerin yolunun kısa bir özeti. Bilmek-yapmak-olmak.

Olmak nefes alır verir gibi yapmaktır. Ancak o zaman insan yanar. Ama bu öyle yanıp nar gibi kızarmak hatta kömür gibi olmak değil. Bu yanmak İlahi Aşk ile yanmaktır. Aşkta Leyla’dan Mevla’ya geçmektir.

Bir diğer mumu yakmak entellektüellerin de yapabileceği bir şeydir. Ancak kendi aynı yolda yürümemiş olan, o yoldan düşmüş ve coşmuş olmayan, yanmayan kime ne öğretebilir ki? Herkes kendi kaşığı kadar alır ve kendi kaşığından daha azını paylaşır. Bu yüzden mumları ancak akıl, hikmet, kuvvet ve güzellikle pişmiş ve yanmış olanlar yakar.

Sevgiler,

Kenan

https://twitter.com/Naacel

http://naacel.blogspot.co.uk/

http://www.felsefetasi.org/author/kenan-kolday/

https://www.facebook.com/public/Kenan-Kolday