Bir Mumcu Daha …

Uğur Mumcu’nun ölümü nasıl bir şok yaratmıştı onu sevenler üzerinde. Yazılarını ilgi ve merakla okur, araştırmacı gazeteci özelliğinden dolayı kapalı kapılar ardındaki gerçekleri ondan öğrenirdik.

Mustafa Mumcu da ulusal basında yer alma şansına kavuşabilseydi, o da ilgiyle okunan yazarlarımız arasında olacaktı eminim.

Her ölüm acıdır ama etrafını aydınlatan “mum”ların sönüşü daha bir acı veriyor insana.

Yazılarından anlayabildiğim kadarıyla aile ve yakınları açısından kısıtlı bir çevresi vardı sanırım arkadaşımızın. Bu nedenle de ayrı bir iç burukluğu yaşadım onu anarken…

“Keşke”ler hep kaybettiklerimizin ardından söylenir. Yine bir “keşke” geçiyor içimden. Onun yazılarını öven bir yorumum için bana mesaj göndermiş, okuduğunda ağladığını, oradaki sözümü derneğin duvarına asacağını yazmıştı. MB’daki dostlukların arkasının kesilmemesi arzusunu dile getirmişti.

Keşke, sonraki yazılarına da yorum, sağlığını soran mesaj yazsaydım. Keşke İzmir’e kızımın yanına gittiğimizde; eşimle, o çok önem verdiği Blog Yazarları Derneği’ne gidip hatırını sorsaydık.

Ne bilirdim bu kadar ani gideceğini…

Ama ne mutlu ona, ardında onu saygıyla, sevgiyle anacak olan bir dolu gönül bıraktı.

Bir mum daha söndü… Ama aydınlığı gönüllerde sürecek…

Mekanın Cennet olsun Mustafa kardeşim.