Bir olmak içimizde var

Tanımadığım bir ülkede tanımadığım insanlarla yaşamanın verdiği garip bir his var içimde. Var olmakla yokluk arasında gidip gelen. Karşı taraftan hiç bir tepki gelmemesine rağmen ötekileştirildiğini hissediyor insan. Bazen yok olmak istiyor-fiili olarak- ama varlığının fıtratında ki keşfetme duygusu içine sokuyor seni hayatın. Dost meclislerinin sıcak muhabbetleri olmasa da farklı kültürlerin sohbetleri renk katıyor insanın hayatına. 

 

Bir müddet sonra insanları tanıdıkça aslında ne kadar da birbirimize benzediğimizi anlıyorum. Aynı hamurdan yapılmışız sadece şeklimiz değişik. Aynı duyguları besliyor yüreğinde insanoğlu, aynı konular üzerine dertleniyor avrupalısı afrikalısı. Amerikalı insan da aynı şekilde iç çekiyor ulaşamadığı sevgiliye, asyalısı da. Geçim konuşuluyor, hayat standartlarının yükseltilmesi, dem vuruluyor dünyanın güzelliğinden. Ötekileştirilmenin zihnimizde oluşturduğumuz bir ur olduğunu anlıyorum.

 

Farklı kültürden insanlarla kaynaşabildiğimde insanları birbirinden ayıran tek şeyin sınırlar olduğu anlıyorum. Hem fiili hem de kafamızdaki sınırlar. Bu sınırları kaldırmanın tek yolunun da (hoşgürü ve sevgi temelli) ortak paydada buluşabilmek olduğunu anlıyorum.