Bir özelleştirme hikayesi!

Ev yaptığım bir ilimizde büyük bir Orman Ürünleri İşletme tesisi vardı. İhaleden aldığımız tomrukları burada istediğimiz ölçülerde hazırlattık.

Devletinmiş önceleri. Konya merkezli bir Holdinge satmış burayı Hükümet. Erbakan Hoca zamanı! O zamanın parasıyla yüz milyara burayı almış bu Holding.

Bana bedava geldi bu fiyat. Tesiste yok yoktu.

Bizim keresteyi üç günde zor hazırladılar. Müdürüne söyledim bunu!

“Sizin cereyan paranıza yetmez bu Müdür Bey!”

“İş yok! Talep yok! Olmayınca yeterli personel barındıramıyoruz!”

İki de modern fırın kurmuşlar ki tesis tam olmuş!

Bir akşam davet etti Belediye Başkanı, iş yaptığın firmanın patronunu.

“Burayı ilçemiz adına almak istiyoruz. Sizin de fikrinizi almak istiyoruz!”

Patron, fabrikanın müdürü ve ben Belediyenin toplantı salonuna gittik.

İlçenin ileri gelenleri toplanmış! Vali yardımcısı toplantıyı açtı.

“Arkadaşlar bu tesisi ilçemize kazandıralım. İlçemize iş kapısı olur. İşçi çalışır, esnaf kazanır, nakliyeci kazanır! Esnafa ve devlete borçları varmış onlar ödenir!” Gibi sözler etti.

Bana da söz düştü bu toplantıda ve ben de görüşlerimi açıkladım!

“Ahşap parke ve ahşap palet imalatının olabileceğini” belirttim!

Herkes istekliydi! İyi bir pazarlıkla alınabilirdi.

Holding bir trilyon lira istiyordu. O günün rayicine göre bu rakam normaldi. Holdingi beş yüz elli milyar liraya razı ettiler ve aldılar burayı.

Ne güzel değil mi?

Değil!

Başlarına bela aldılar!

Soruyorum arada bir arkadaşıma da üzülüyorum!

Yatıyormuş koca tesis!

İşletme sermayesi yok! Kredi alamıyorlar!

Arz yok, talep yok!

Halep var!

Atıp tutuyoruz ya bilmeden!