Bir şeyler oluyor...

Bir şeyler oluyor…

Gizemli, esrarlı, sırlı, bir o kadar aleni, açık ve yalın…

İçe doğru yol aldıkça, sezgilerle harmanlandıkça, hislerle duydukça ve aslında sevgiyle hareket ettikçe olan bir şeyler…

Dünya dediğimiz yaşayan ilimde tüm buluşlar, tüm keşifler, tüm bulmacalar…

Cennet dediğimiz kutsallıktan daha çok kutsanmış olan diyar ise tam da gönlümüzün özünde… O kadar yakın, o kadar âri, o kadar güzel. Bakmak ve görmek arasındaki ince çizgide, duymak ve işitmek arasındaki nüansta…

Bir sebep ve netice zinciri olan alemde varlık bilincinin ulaştığı ya da ulaşabildiği en noktasında bir aşama daha var. Yolu bitmez olan uzun yolda artık uyanmak için değişime, dönüşüme, edinime, evrim ve tekâmüle ihtiyaç var. Dar bilinç kapasitesinden çıkıp, düşünmeye, hissetmeye, anlamaya ve kabullenmeye ihtiyaç var. En zor ve kor gelene eyvallah demek var… Yine de kabullenişte rüzgâra uyup ona uyum sağlamak var…

Burada bulunmamızın her sabah kalkıp günlük rutin işlerle meşgul olmanın dışında başka bir amacı ve misyonu var. Her birimizin bir varoluşsal görevi ve gerçekliliği var… Salt doğmak, büyümek, üremek ve göçmek için değil hayat. Öyle olsa çok basit ve çok gereksiz olurdu. Sabit bir noktada kalmak, ilerlemekten korkmak ve bir şeylere körü körüne tutunmak bize yararlı görünse de bizi geriye götüren bir ilkelleşme şeklidir.

Anlatılamayan şeyler var, söylenemeyen sadece yaşanan, algılanan, hissedilen…

Hayat şifreleri…

Bir şeyler oluyor…

29.08.07

Carolina Özgün