Bir teşekkür bu kadar mı zor?

Bu aralar yine umutsuzluğum üstümde... 

İnsanların riyakarlığını, bencilliğini, garipliklerini biriktirmişim farkında olmadan... 

Neden insanlar kendilerine yapılan iyilikleri hemen unutur? 

Kötülükleri hatırlamakta üstümüze yoktur ama.. 

En sevdiğimiz insanlar bile kızdığında hatırlamazlar bize olan sevgilerini.. 

Kızmaktan başlarını kaldıramazlar.. 

Dost olmak zor.. 

Sürdürmek daha da zor.. 

Hele bu devirde iyi insan olmak en zoru.. 

Daha bu yaşta yoruldum insanlardan.. 

Meslek sağlık sektörü olunca haliyle insanlarla uğraşmak zorunda kalıyorum. Bazen bunalıyorum. Bir de hasta oldular mı daha da bencil olurlar. Yaptığımız iyilikleri yapmak ta mecburmuşuz gibi davranıyorlar.. 

Bir teşekkür bu kadar mı zor? Bir tebessüm ya da... 

Doluyum anlayacağınız.. 

Günlük yazar gibi yazıverdim işte.. 

Döktüm içimi bir anda..