Bırakmalı masaya herşeyi...

Koşar adım kaçasım var. Olmamam gereken yerdeyim. Aşka bir adım kaldı, bir adımda yuvarlanacağım bu belli.

Yok, hiç kaldıracak gibi değilim. Bu fırtınayı içime pek sindiremedim. Sakin bir hava benim istediğim. Böyle allak bullak olmak değil. Böyle uykusuz kalmak, bir yudumu zor yutmak değil. Yanımdayken tıkanmak değil, söyleyeceğim birçok şeyi unutmak ya da yutmak değil. İstediğim birçok şeyin içine onu koyamamak değil. Eve varmışken akşam yolum, yolu değiştirip şarkılarda kaybolmak değil. Endişe değil, kuruntu değil, hüzün değil.

Ben gülebilmeliyim alabildiğine. Huzur olmalı dört bir yanımda. Bunun bir “oluru” olmalı. Şimdi yıllar sonra, hem de çok yıllar sonra, aşka düşmek değil istediğim. Ben sevmeye meyilliyim. Daha yolun başındayken o ve o yolları geçmişken ben, hiç durmadan kaçasım var.

Bu sarılmam başka biliyorum. Bu dokunmam başka. Onun içindeki başka, benim içimdeki bambaşka. O çok sevdiklerine sarılırmış böyle, ben “sevdiğime”. Aslında bir fazlası ama dilim varmıyor söylemeye.

O halde koşar adım kaçmalı. Soluğu deniz kenarında tahta bir masada almalı, arınmalı bir parça ve söylemeli Mazhar’dan “benim hala umudum var şarkısını” sonuna kadar. Sonra Edip Cansever gibi doldurmalı masayı. Önce bir orta şekerliyle başlamalı. Tütün kokusu hayalini uzaklaştırmalı. Martıları, maviyi ve dalgaları koymalı masaya. Dudaklarındaki karamel tadını koymalı usulca. Gün batımını, Arjantin şarabını, mumları koymalı. Adını sen koy şarkısı çalmalı bir yerlerde. Kafanın içindeki karışıklığı, yüreğin içindeki kıpırtıları bırakmalı usulca. Bir kasket ve bir pipoya bakmalı masada duran. Ve bırakıp yağmurdan kalan su damlalarını kalkmalı masadan, mırıldanarak şimdilerden bir şarkı; aşk seni bulabilir de, uzakta durabilir de, samimi oluyor derken mesafe koyabilir de, bu böyle vurabilir de, ilgisiz durabilir de, onu sana katıyor derken tuzaklar kurabilir de, bu böyle…

bubinick