Biz ikimiz

"BİZ!" Masal gibi, sihir gibi bir sözcük. "Biz!"

Biz ikimiz... Ne kadar çok şey anlatıyor. Kulağa ne hoş geliyor. İki kişinin birbirini "biz" addetmesi gibisi var mı! "Ben" değil ama "biz". Mesela "evim" değil de "evimiz".

Bir de "biz hepimiz" var. Kişinin sadece kendi başına değil, belli bir konuda bir ortaklıklarının olduğu kişilerle hareket etmesi. "Bizim sınıf", "bizim ülkemiz", "atalarımız", vb. "Benim" yerine "bizim" diyebiliyorsak; daha doğrusu "bizim" diyebileceğimiz ortak şeylerimiz kalmışsa ne mutlu "biz"e.

Evet, biz. İkimiz ya da hepimiz anlamına gelen en kısa (diğer dilleri saymazsak tabi) ama en güzel, en anlamlı sözcük.

Şimdi, "ikimiz" anlamına gelen "biz"i ele alacak olursak; iki kişi, birbiriyle ortak dünleri, bugünleri ve/veya yarınları olan bu iki kişi nasıl olur da "sen ve ben" den "biz"e terfi etmişlerdir? Tabiki yine ortak bir emeğin sonucu olarak gerçekleşmiştir bu (Dikkatinizi çekerim, buradaki anahtar kelime "ortak").

Gündelik yaşamımızda her ne kadar "biz"in elemanlarında değişiklikler gerçekleşse de, bu "biz" olgusu hep varolmuştur, ve varolacaktır da (umarım). Bu "biz"deki elemanlardan biri gider, diğeri gelir, yenileri eklenir, bazıları toplu firar eder falan filan ama yine de, ne bileyim işte, "biz" demek gibisi var mı?!

Senin de "biz" in var mı? Yani şu "ikimiz" anlamına gelen "biz" den sözediyorum, ötekinden değil.

Benim "biz"imde sen varsın; peki ya senin "biz"indeki senden sonraki, yani ikinci eleman, yani seni tamamlayan (ya da en azından tamamlaması gereken) şahıs kim? Ben değilim... Evet değilim! Senin "biz"den haberin yok ki. Senin hiç "biz"in olmadı ki! Senin için hep "sen ve birisi" oldu ama hiç "biz" sözcüğünü kullanmadın ki sen. Nereden bileceksin "biz"in kutsal değerini, o eşsiz sihrini! Ama yine de benim için "sen ve ben" hep "biz" olduk. Sonuna kadar... Sonsuza kadar... Biz!... İkimiz!...