Bizim otobüs durağımız...

Her sabah aynı koşuşturma aynı telaş, bir beş dakika daha uyuyabilme isteği kaç çalışanın mesasinden yaktığı o çukulata tadındaki duygu.

Ne yediğini bilmeden tıkıştırırcasına yapılan günün en önemsenen yemeği iki gözüm kahavaltı.

Alelacele giyilen üstbaş sonrasında bağcıksız olmasına özen gösterdiğim ayakkabılarıma binip fırlıyorum.

Nereye?

Otobüs durağına,

Evin önündeki otobüs durağına,

Sitenin yanındaki otobüs durağına, Apartmanın köşesindeki otobüs durağına, sizinki nerede ise sizde oraya....

Bizim durağa gelince;

Bekleşenler olarak bizler; hiç kimse birbiriyle resmi olarak tanıştırılmamış olmalarına rağmen 6:45 otobüsü bekleyen yolcuları olarak gıyabında birbirimizi tanıyoruz.

Benim en büyük otokontrolüm durakta her sabah görmeye alıştığım yol arkadaşlarım. Gördüğümde biliyorum ki otobüsü kaçırmamışım. :))

Gıyabında hepsine ayrı ayrı teşekkür ediyorum. Sanki geç kalmışımda benim için otobüsü bekletmişler de ben binebilmişim gibi hani...

Böyle olmadığını bilme duygusu büyüdüğümde öğrendiğim tarafımın hatırlatması, anlattığım gibi olduğunu hayal etmek ve küçük sıcak bir duygu çocukluğumdan kalan insan sevgimden geliyor sanki.

Hepinize iyi mesailer.

Otobüslerinizi kaçırmamanız dileklerimle,