Bizim zamanımızda yaşamak

Günün birinde "bizim zamanımızda"yla başlayan bir cümle kuracağım aklıma gelmezdi; ama artık benim de "bizim zamanımızda"yla başlayan cümlem hatta cümlelerim var. Aslında çok garip çünkü yaşadığımız her an bizimken bize aitken neden belli bir zaman dilimi için "bizim zamanımız" sözünü kullanırız belki bunun çok basit bir açıklaması vardır: Bizim zamanımız gülümseten, mutlu eden ya da yoran acıtan ama en çok da özlenen bir anı hatırlatır çünkü. Eski tanıdık ve söylemeyi çok sevdiğimiz bir şarkının sözlerine benzer .  

İçimizi sızlatan burnumuzu karıncalandıran şeyler bütünüdür, tuz tadı vardır biraz ve bize denizi anımsatır. Her şeyi kaçırdığımızı anlatır çünkü biliriz artık hiçbir an bizim zamanımız kadar bize ait olmayacaktır. 

Benim gibi 80lerde doğmuş çocukluğu ve gençliği 90larda geçmiş yetişkinliği ise 2000li yıllara denk gelmiş biri için bizim zamanımız sözü apayrıdır çünkü seksenlerin çıtkırıldımlığı doksanların şaşkınlığı ve 2000lerin cüretkarlığı arasında bir yerlerde sıkışıp kalmıştır. 

Benim kişisel tarihimse ise bizim zamanımız biraz asma yaprağı, biraz kiraz ağacı biraz yaz gecesi, üstüne şeker serptiğimiz yoğurtlu ekmek, komşunun bahçesinden aşırdığımız finnabideler, bisiklet tekerlerine takılmış rengarenk boncuklar, kenarı yırtılmış terlik, tozlu ayaklar, sinek ilacı kokusudur. 

Bizim zamanımız sokakları oyun parkı, akşam ezanının bizi eve çağırmak için okunduğunu zannetmektir 

-Niye uçmuyor İnci 

-Uçar bir gün sözünü bilmektir, bizimkiler dizisidir, kanal değiştirmemek, kasetlere şarkı çekmektir. 

Bizim zamanımız yapılan yemekten, tatlıdan bir tabakta komşuya götürmek, güneşe serilmiş salçaları parmaklamak, yeni kaynatılmış buğdayı avuçlamaktır. 

Bizim zamanımız kış geceleri Adile Naşitli Münir Özkullu bir film izlerken sobanın üstünde ayva pişirmek, ısınsın diye içeri taşınan yatak yorganın üstünde yuvarlanmaktır. 

Bizim zamanımız mutlu olmak için fazla bir şey yapılmayan mutluluğun bazen öylesine kendiliğinden gelip omzumuza haylaz bir kelebek gibi konduğu günlerdir. 

Yere bir uçurtma çizip bir gün o uçurtmanın uçabileceğine inanmak 

"Niye uçmuyor" diye soran bir çocuğa "Uçar bir gün diyebilmektir" 

Mutluluğun bir uçurtmanın kuyruğunda, bir çocuğun gülüşünde olduğunu bilmektir... 

Bizim zamanımız şimdiki zamanın plastikten duvarlarına gökyüzünden bir pencere açmak demektir... 

http://www.youtube.com/watch?v=1MTlMWpgD-8