Bir umut akşamı

Akşam saat altı:

Yedinci Cadde’nin başındaki büfenin önünde bir canlı yayın arabasından kaldırıma kalın kablolar döşenmiş, akşam haberleri için hazırlıklar yapılıyordu. Konunun ne olduğunu anlamak hiç zor değildi. Büfenin önünde uzun bir Süper Loto kuyruğu vardı. Daha önce oynamıştım ama kuyruk olmasaydı birkaç kolon daha oynardım diye aklımdan geçirdim.

Elli metre ötedeki diğer büfenin önünde ise yalnızca birkaç kişi vardı. Diğer büfedeki kuyruk canlı yayın hatırına mıydı acaba diyerek cebimdeki bozuklukları uzattım ve Süper Loto dedim. Söylemeye gerek yoktu, herkes aynısından oynuyordu. Ne kadar olduğunu sordum, 32 milyon dedi. Benim tahminin bu sayıya ulaşmasıydı ama daha zaman vardı. Benim düşündüğümü çok aşacağı belli oluyordu.

Cadde boyunca tüm bayilerin önünde bekleyenler vardı. Bir bakkal içerideki makinasını kaldırımın kenarına çıkarmış, 35 milyon diye bağırıyordu.

Akşam saat yedi:

Altıncı Cadde’deki büfenin önündeki kuyruk iyice uzamıştı, o tarafa doğru hızlı adımlarla yürüyenlerin niyetinin de o kuyruğa girmek olduğu belli oluyordu.

Akşam saat sekizbuçuğa beş dakika kala:

Birşeylerin yuvarlandığı komşu balkonların birinden gelen seslerle fırtınayı farkettim. O anda, kuyruklardan birinde elindeki lotosunu fırtınaya kaptıran bir kişinin telaşı gözümün önüne geldi. O anda umutları nasıl uçuverir. Havada uçup sonra bilinmez biryere konan belki de milyonların çıkacağı hiç kimsenin bilmediği sayıların olduğu bir kağıt parçasıydı. Aradan haftalar geçtikten sonra hiç kimsenin almadığı büyük ikramiye ile basının gündemini oluşturunca kimse bilmez fırtınada uçup gittiğini o şanssız sahibinden başka. Ve o şanssız kişi, alınmayan ikramiyenin nereden oynandığını öğrenip, şansının bir fırtınada uçup giden o kağıtta olduğunu düşünür ve üzülür.

Akşam saat dokuz

Çekiliş yapılır, kimisi televizyonda çekilirken görür, kimisi başka yerden öğrenir. Milyonlarca kişinin milyonlar umudu o anda biter.

Ankara, 5 Mart 2009, saat dokuza on kala.