Boş sandal

Kendi ellerimizle kurduğumuz sevgi kulelerini kendimiz yıkarken,
Yolumuzu bulmak için hayata döşediğimiz işaret taşlarını görmezden geliyoruz.
Geceleri sıçrayarak uyandığımız yatağımızın gıcırtıları başağrılarımız olur artık.
"Hep başka birileridir bizi umutsuz ve mutsuz kılan" diye hayıflanırken, kaç kalp kırdığımızı ne çabuk da unutuyoruz.
Kendi düşüncelerimizle ilerlemeye çalışırken diğer birilerinin aklına da şaşıyoruz çoğunca.
Ve ne kadar boş olursa olsun, doldurmaya çalışırız yarım ümitle dolu yüreğimizi.
Kaç kadının kaç erkekle, hangi sevgilinin bir başkasının sevgilisiyle sevişmelerini aklımıza gömüp geçeriz.
Herkes aşkı, sevgiyi, sevgiliyi, dostluğu kendi cümleleriyle ifade eder ama tam tanımını bulamayız.
Tanımsız, anlamsız ve zaman zaman saçma kılan bizlerizdir belki de.
Zıtlıklar, karşıtlıklardır aslında paralel giden ömrümüzün semereleri.
Yaşam sürüyor lakin, sürdüremiyoruz bir türlü bize değer katan düşünceleri.
Beklentileri, beklenenler; sevgileri sevgililer harcıyor yine.
"Varsın olsun" diyerek gülümsemek, "Boş ver gitsin" diye haykırmak mı daha güzel?
Ya da iç geçirişlerimiz mi bizi "Kendi benliğimizden" uzaklaştıran.
Kendime küçük bir sandal yapıp denizlere açılıp, suların beni götürebildiği yere kadar gideceğim.
Kürek çekmeden de yol alınabiliyor muş!
Hayatın küreği var mı?
Ya da can simidiniz!
Canınız acısa da...