Boztepe' de boztepeler

Boztepe'ye çıkarken mutluluk akıyordu dördünüzün dört bir yanından.

Hep yeşil hep yeşil, yeşil yeşil tırmanırken minibüs göğe doğru, seyrediyordunuz yeşili yeşil yeşil mavinin gözü önünde.

Boztepe'ye çıktınız, çıkar çıkmaz o hüzün karşıladı sizi ve bir daha bırakmadı o iki saat süresince peşinizi.

Oturdunuz Boztepe'nin taa içine ve başladınız seyre aşağıları taa derinleri, derinliği gözlerinizi aça aça.

Deniz her zamanki gibi güzeldi. Ama denizden karaya doğru ilerledikçe, daha içerilere girdikçe, binalar binalar, hep binalar, çirkinlik; tek, çok çirkinlik yakalayıp sıkıyordu yüreğinizi.

Sonra dağlara çeviriyordunuz başınızı, tek tük evler, bol yeşillik, içiniz mavi mavi doluyordu, başlıyordunuz türküler söylemeye.

Aşk anneyle günü konuşuyordu, Eylül ile Yaren Boztepe'nin yanında yöresinde koşturuyordu ve sen o ahşap kulubenin içinde, daha bir içinde Boztepe olmak nasıl bir şeydir diye düşünüyordun.

Hepsinin gözünde ve içinde, en derinde uzun uzun seyrettin aşağıları daha aşağıları, iyice içine aldın tümünü, kendine sakladın.

Boztepe'den inerken siz, ayrı ayrı birer Boztepeydiniz bir bakış.

Boztepe'de daha dağa tırmanmak gerektir, bilirsin, daha denize inmek ve tekrar tekrar senle, senlerle düşünmek daha yeşil, daha mavi.

Aşk ve sen
en arkadan
çıkarsınız Boztepe'ye
Eylül önde
ardında Yaren
ve ortada anne
hiçbir yeşili
ve maviyi
düşürmeden yere
kaybetmeden
zirveyi hedeflersiniz
daha bir
mutlu
daha bir
hüzünlü
daha bir
insan
ve toplam
daha bir
Karadeniz!...