Bravo Türküm diyene 2

03.01.2008 23:06:21

2008’e ne de güzel girdik. Saydık 10’dan geriye sildik attık 2007’yi. Bugün 3 Ocak 2008 Perşembe. Türkiye’de herhangi bir gün. Şöyle bir döndüm baktım memleketin haline. Nereye kafamı çevirsem utandım kızdım belki de korktum. Gazetelere baktım okurken olayları gözümde canlandıramadım bile. Başlık taciz hem de Türkiye’nin hani şu medeniyetler beşiğinde cumhuriyet , kendini Avrupa ile kıyaslayan gerektiğinde burun kıvıran Türklüğü misafirperverliği ile gurur duyan Türkiye’nin en metropol şehrinin en merkezinde eğlenmek isteyen turistlere yaptıklarını insanlık alemindense hayvanlar alemine yakıştırıyor haber statüsünde gözümüze sokulmasındansa aynı aslan gibi ayı kedi köpek belgeseli gibi yayınlanması gerektiğini düşünüyorum. Çünkü bu haberlerde okuduğum eğer bütün Türkiye’yi ayağa kaldırmıyorsa eğer 57 Ytl gibi bir pahaya bizim Türklük ahlakımız satılıyorsa çok yazık. Gazete okurken bu denli sinirlenebileceğimi düşünmezdim. Sabah gazete okumak normal memleketlerde herhalde insanlara huzur verir. Biz o huzuru göremeyeceğiz diye düşündüm ve televizyon kumandasını aldım.

Haber kanallarını gezeyim dedim; işte kundakçılar piyasada ve otomobiller ardı ardına kundaklanıyor. Alevler, çaresiz bakışlar kim bilir kaç kişinin emeği yanıyor sokaklarda. Öbür kanalı çeviriyorum belki memlekette iyi bir şeyler oluyordur diye ama o da ne bir yerlerden jetlerimiz havalanıyor askerimiz elinde tüfek sürekli bombalanan dağ görüntüleri film izlermişçesine izliyoruz evimizden ama televizyondan sürekli bir savaş soğukluğu esiyor insanın yüzüne, içine işliyor adeta. Hadi kapatalım televizyonu şöyle bilgisayar başına geçelim internetten yararlanalım diyoruz. Bakalım şu son dakika haberlerine. O da ne yine bir patlama haberi yine kan revan görüntüler yükselen dumanlar. Diyarbakır’da yer yerinden oynamış. İnsanın hemen aklına acaba burada da olur mu sorusu geliyor. Kalabalık yerlerde işler varsa bir süreliğine iptal ediyoruz korkuyoruz. Ama televizyonu kapattıktan sonra unutuyoruz. Sanki sinemadan çıktık. İçinde şiddet gasp taciz savaş her şey var bu filmin. Filmin adı “Türkiye’de bir gün”. Film garip ama gerçek hatta komedi diyebiliriz. Çünkü ağlanacak yerde gülüyorsunuz güleceğiniz yer bulmaksa aslında çok zor.

Hani “ne olacak bu memleketin hali” lafı ortaya atılır da koyu bir sohbet başlar ya hep; işte artık konuşulanlar tartışılanlar o sohbet seviyesinden çoktan çıkmış ama haberimiz yok. Her şeyi normal karşılar olduk. 2007 de modaydı hepimiz her şey olduk; hepimiz Ermeni olduk, Orhan pamuk olduk, Mehmetçik olduk, şehit ailesi olduk, Emin Çölaşan olduk, Bekir Coşkun olduk… Hepimiz sürekli bir şeyler olma çabasındayken kendimizi kaybettik. Biz bir tek Türk olmalıydık olamadık. Her gün başka bir şeylerin peşinde yedik bitirdik ömrümüzü. Medyamızın da özverisi sayesinde Türk insanı kadar memleket meselelerine hakim problem çözmede kendini sorumlu sayan ve kafa yoran fakat iş pratike gelince umursamayan başka bir millet daha yoktur. Hala her gün askerimiz ölüyor. Hala her gün mayın bomba tank tüfek haberi yayınlanıyor. Bize normal geliyor. Çünkü artık gözümüz değil yüreklerimizde alıştı. Artık canımızın neye yanacağını şaşırmış vaziyetteyiz. O kadar çok düzensizlik var ki memlekette canımı kaç parçaya bölsem de yaksam bilemiyorum. Uçaklar düşüyor, arabalar yanıyor, gasplar yapılıyor, tacizlerde cabası biz sadece şöyle olsaydı böyle olsaydı diye tartışıp duruyoruz..

Bende artık kuyuya taş atan deli gibi memleketin hali sorusunu sormaktan ve memleketimin akıllı insanlarının kafasını yormaktan vazgeçtim. Belki bir gün bir Hasan Tahsin çıkar da bir el ateş eder uyandırır bu memleketi diyeceğim fakat o da artık çok geç yazık ki o kurşun sesine de kulağımızı yüreğimizi alıştırdılar. Çok zor değil artık her gün bir şey olmak, her gün bu kadar şeye yetmek, her gün bir şeylere göz yummak. Zor olan Türk olmak. Çok zor bu şartlarda gerçekten Türk olmak. Bu yüzden Bravo Türküm Diyene!!!