Bu ben değilim sanki

Gün boyunca üst kattan sesler geldi. Taşınıyorlar galiba. Merak ettim etmesine de kalkıp bakmadım. İçimdeki ses *taşınırlarsa taşınsınlar, balkon onların mandalina kabuklarıyla dolu* dedi. Sesler kesildi. Galiba gittiler.

Çay içerken koltuğa döktüm. Her defasında tutkalla yapıştırmışım gibi bardak tabağa sımsıkı yapışıyor. Niye yapışıyor bilmiyorum. Dökülünce içmekten vazgeçtim.

Ekmek almaya gittim. Akşama kalınca bakkalda taze ekmek bitmiş. Bir tane vardı altı yanık. Mıncıkladım almadım. Markete gittim. İki poşet ıvır zıvır aldım. Eve geldiğimde ekmeği unuttuğumu fark ettim.

Evde su da bitmiş. Sucu da kapatmıştır bu satte. Yine markete gitmek gerekiyor. Gitmedim. Poşeti masanın üzerine ters çevirdim. En çok çilekli yoğurdu aldığıma sevindim. Bebe bisküvisi aldığım da iyi olmuş. Ballı.

Ayakkabımı giyerken çekecek bodrum kata düştü gidip almadım. Sabah lazım olduğunda hiç sesimi çıkarmayacağım. Biraz ararlar sonra vaz geçerler yenisini alırlar.

Yarın bir randevum var ona da gitmeyeceğim. Her defasında bir bahane bulan oydu. Şimdi de ben bahane bulacağım. Domuz gribi oldum derim. Gelme evde yat dinlen der nasıl olsa.

Menekşem saksıdan fışkırıyor adeta. Her sabah konuştuğum için olabilir. Eve gelen komşu da bir tuhaf. Menekşemin bir yaprağını kırıp ona verecekmişim o da ekecekmiş. Ya tutmazsa. Yazık değil mi menekşeme. Vermedim.

Dün gece kötü bir rüya gördüm. Yerimden sıçrayarak uyandım. Tekrar uykuya daldım aynı rüya devam etti. Sabaha kadar uyumadım. Önceki gece de karanlıktan biri çıkıp gelecek gibi hissettim kalkıp ışığı yaktım. İki gündü uykusuzum.

Söylenilen hiç bir şeye inanmıyorum. Kışın ortasında açan çiçeklere de. Bu hissettiklerime de inanmıyorum. Bu ben değilim sanki.

Hoşnutsuzum bu günlerde.