Bu zekayla yumurta bile kıramam..

Zeka kat sayımız gittikçe düşüyor. Kendi adıma konuşuyorum. Düşürmek için de emek harcıyoruz galiba. Ama hala direniyor içimizdeki son kalan birkaç zeka kıvılcımı. Önce birkaç televizyon programına müptela olmakla başlayabiliriz işe. Örneğin şimdi gündemde olan bir program var; ‘ Yemekteyiz’. Seyretmiyorum dersem yalan olur. Ne günlerdi ama bir zamanlar Annem olur musun, Gelinim olur musun, Kayınvalidem, Damadım her nevi yakınım olur musun adı altında programlar vardı. İşyerimde hizmetli olarak çalışan Muammer Beyi için için ağlarken görürdüm sık sık, ne olacak bu Caner ile (onun deyimiyle) Tülün’ün hali diye. Oysa hayat kavgası veren üç kuruş maaşla iki çocuğunu okutmaya çalışan bir adamdı. Bu programlar tabii anında etkilemiyor insan zihnini, önce şöyle bir silkeleniyor ve tepki veriyor bilinç. Ama zamanla insan nelere alışmıyor ki. Allah insana her derde dayanabilme gücünü vermiş. Sonra merak etmeye başlıyor insan, Naim bu akşam ne pişirecek hatta ne giyecek diye. Sonra sevmeye başlıyor kendine itiraf edemese de. Ve işte diyaloglar. O yer yarılasıca yerin dibine batasıca diyaloglar içimize işliyor. Bilinçaltımıza yerleşiyor. Öğle yemeğine dışarıya arkadaşlarla çıkmaya görün. Başlıyorsunuz ‘yağlı mı ne?’, ‘Tuzu da biraz fazla kaçmış galiba’. Bir de Msn diyalogları. Msn’ de ne kadar sağlam bir ruh haliyle kalabilir insan. Tabii her tanıdığını eklemeyenlerden bahsetmiyorum. Aynı muhabbetler aynı sohbetler farklı kişilerce defalarca dönüyor ve zihinde (zannımca) Artık bu beden bana ihtiyaç duymuyor nasılsa diyip dinlenmeye çekilip paslanıyor sanırım. Ne kadar özlemişim okumayı… Ne kadar özlemişim yazmayı… Ben ki şiirler yazmakla başlamıştım yazmayı öğrenmeyi. Sizi terk ediyorum aptal programlar. Seni terk ediyorum sevgili Msn’ im. Ruhumun çığlıklarını duyamaz oldum sizin yüzünüzden çevremdeki gürültüler, kulaklarımı tıkıyorum size. İçimden gelen sesi duymak ve ona kulak verebilmek adına.. Sevgiler…