Bugün bir Nisan, her mihnet kabulum, yeter ki gün eksilmesin penceremden......

Bugün 1 Nisan, pırıl pırıl bir Bodrum sabahına uyandık. Dün yaşadığımız karanlığa inat apayadınlık bir sabah. Bu aydınlığı fark etmiş gibi bütün çiçekler canlanmış, begonviller daha bir çiçeklenmiş durumda. Yeşil daha yeşil, mavi daha mavi bu sabah.

Dün bütün Türkiye kapkara bir gün geçirdik. Sabah saatlerinde tüm yurtta başlayan elektrik kesintisi daha sonra sırasıyla su, internet, ulaşım araçları, iletişim araçları ve diğer bir çok alana sirayet etti. Bizler gene şanslıydık. Karanlıkta hiçbir şey yapmadan oturup bekledik ne zaman geleceği belli olmayan elektriği. Bu arada telefonlarımızın şarjı bittiği için kimse ile haberleşemedik, internet kesildiği için bilgisayarları açamadık. Öylece bekledik. Ama ben beklerken dua ettim, halime şükrettim. Zira bu şartlarda bir hastane acilinde can çekişiyor da olabilirdik. Veya bir toplu taşıma aracında örneğin Marmarayda denizin altında da bulunabilirdik. Hiç değilse hava kararana kadar bahçemi, batan güneşin kızılılığını seyrettim doyasıya. Bir yandan da televizyon, radyo olmadığı için kafamı dinledim.

Gece mehtep vardı. Mum ışığında terasta mehtabı seyretmenin zevkini yaşadım. Bir yandan da ya elektrik gelmezse sular akmazsa yarın ne yaparım diye endişe ile kalbim çarpıyordu. 

Gece yarısına biraz yakın birden elektiriğimiz geldi. O anda Edisona bu harika keşfii için teşekkür ettim içimden. Ya keşfetmeseydi elektiriği. Tüm kesinti boyunca bir zamanlar insanların mum ışığında, gaz lambası aydınlığında ne kadar zorlukla yaşadığını düşündüm.

Elektrikler geldikten sonra televizyonu açtım ve moral bozucu kötü haberle de geldi peşpeşe. Kısacası gece rüyalarımıza giren karanlık olaylarla uyudum.

İşte bütün bu karanlıklara karşın sabah bu kadar aydınlık, güneşli bir güne uyanmak içime umut doldurdu. Hem bugün 1 Nisan. Baharın iyice kendini duyurduğu bir ay başlıyor.

Çiçekler açacak, ağaçlar çiçeklenecek, kuşlar daha bir coşkulu ötecek, Hava ısınacak paltolar atılıp tişortlar giyilecek. Ağrıyan dizlerimiz yürümeye başlayacak.

Bugün içim neşe doldu birden. Cahit Sıtkı Tarancı'nın bir şiirinde dediği gibi...

Her mihnet kabulum, yeter ki gün eksilmesin penceremden...