Bülbül ile Gül

Bülbül gülü görünce Tanrının mucizesi karşısında AŞKA gelmiş.

Yüreğine düşeni dillendirmiş, diline geleni söylemiş.

Gül gülmüş.

"Sen hastasın, ama üzülme sen iyi birisin geçer bu durum" demiş.

Bülbül üzülmüş.

"Ama sen çok özel ve güzelsin" diyecek olmuş,

Gül: "Aaa sen çok oluyorsun, nefsine hakim ol. Sen kim oluyorsun, beni korkutuyorsun."

"Ben nefsime hakimim öyle olmasa ne işim olur, bak seninleyim? Burada kuş mu yok?" diye cevaplamış bülbül.

Gül: "Bana özelini söyleme, böyle şeyler olur elbette. Bir daha buralara gelme! Kendini gösterme!" demiş, kovalamış.

Bülbül üzgün, hiç sesini çıkaramamış oradan uzaklaşmış.

Kendini anlatamamanın sıkıntısıyla kendi kendine dertlenmiş.

Dertlerini avazı çıktığı kadar haykırmaya başlamış.

Gülü her gün uzaktan izler dua edermiş.

Sonbaharda kimsenin dönüp bakmadığı koyda gül boynunu büküp uykuya dalmış.

Bülbül yaşlı gözlerle onu korunağa götürmüş.

Bıkıp usanmadan her gün aşkını anlatmış:

"Ben senden ekmek su istemedim, kalbinin bir köşesinde yer etmekti niyetim.

Sevginin herkese yetmeyeceğine inanıyordun korktun! Ama Seni de anladım...

Oysa sevgi paylaştıkça çoğalır kutsallaşır.

İlk anne babamız varken sonraları kardeşlerimiz eşimiz çocuklarımız oldu.

Annemize sevgimiz azaldı mı? Aksine daha çok severiz.

Ben de kalbinin bir köşesinde olabilirdim. Bana da yer verebilirdin" demiş.

Bir gün mucize olmuş gül tomurcukla uyanmış. Sabırla izleyen komşular alkışlamış.

Gül kızarmış, boynunu bükmüş yaptıklarından utanmış:

"Sen beni tanıyor musun?" demiş.

Bülbül: "Sen Tanrıyı tanıyor musun" diye soruyla cevap verip devam etmiş:

"Tanrıyı görmedik ama tel tel işlediği alemi gördük.

Nefesinden üflediği gönülleri, sevgileri, aşkları gördük bu yetmez mi?

Aşk nedensiz sevmektir."

Bülbül o gün bülbül olmuş, uçmuş huzura kavuşmuş

Okur, yazar, gezer, resimler... ..