Büyücü

Tüm zamanların en büyüğüydü, büyücü

Yaşamla ölüm arasındaki kesitte, akıl oyunları oynuyordu,
Bilinmez bir mağaraydı mekân, yerin yedi kat dibinde yaşıyordu,
Yaşamın sırrıydı sonsuz merak konusu, içi içini yiyordu,

Büyüklüğü tanımsız bir zamana yaymıştı beynini, kat kat,
Nerede başlıyordu büyü, bilgeliği nerede bitiyordu, bilmiyordu,
Bilgi adına ne varsa geçmişten geleceğe hepsini burada saklıyordu,
Yaşamla ölüm arasındaki, o saç kılından ince köprüde yürüyordu,

Nerden gelmişti, kaç yaşındaydı, her şey meçhul?
Evrenin yaşayan en akıllısı olmaktı lanet, bunu yüklenmişti nimet bilerek,
Aklının ateş potasında erirdi, gerçek adına bilinen her şey.
Yetmezdi bildikleri, ruhla beden arasındaki sır neydi,
Neydi ruhla bedeni, yaşamla ölümü birleştiren sırrın gerçeği?

Etrafı insan dolu, o hep yalnızdı, yalnızlık zindanında susmaya mahkumdu,,
Ne o anlardı etrafta ki, ruhu bedene girememiş yaşayan ölülerin dünyasını,
Ne onlar anlar, yaşamın sırrını doğuramayan büyücü ruhun sancılı kıvranışını,

Geceleri boyu dolaşırdı evrende bir yıldızdan diğerine, O bir astral yolcuydu,
Her yerde köşe bucak, ne olduğu meçhul, bilinmez sırrını arıyordu,

Ruhu bedenine sinmez, beden ruhu istemez, arada hasta olurdu,
Sır devasıydı dertlerinin de, bedeni ve ruhu uyum sorunu yaşıyordu.

Herkes küçüktü zihinde, sadece bedende yaşayan gözü açık körlerdi,
Ruhları nerde bilmez, bedenlerinin dünyasında tek boyutta ölürlerdi,

Her canlı çift yaratılmışsa, onun da bir benzeri vardı,
Onu bulursa belki, sırrı da bulacaktı,

Bir gece ay dolunaydı;
Bilinmez dağların yücesinde zemheride, tanımsız bir çiçek açtı,
Tüm evren tuttu nefesini, bu doğumu kutsadı,

Ahiri uykusuz ruhu, bu ses ile canlandı,
Çiçeği görünce anladı ki, aradığı sır buradaydı,

Çiçeği açtıran güç, kendinin çağrısıydı,
En olmazlarda olmak, imkânsız da doğmak o sırrın adıydı.

Ruhu bedenle karıştıran, yaşamla ölümü ayıran sır, AŞK’ TI.

Nazan Apaydın Demir
Muğla