Cibranî-21 (Deha)

Birkaç adamın; buralara ben hükmedeyim, kim hükmetsin kulumuz olsun; bu maddeler benim diğerleri kimin olsun kavgasının sebeb olduğu bir savaşta, adam safını dolduramayan lakin adam safında boy gösterdiği bir zamanda öyle çok insan ölmüş ve ölmekteymiş ki, toprak artık yorulmuş, sıkılmış ve dahi iğrenir olmuş ölü almaktan, taşımaktan, çiçek açmamaktan.

Sabah ve gündüz utanır olmuş kendi zamanlarında buralarda gülüşlerin ve sevişlerin değil ölümlerin hüküm sürmesinden. Gece ise umutsuz ve kederliymiş ama çoğunlukla ölüm gelmediğinden kısmen huzurluymuş da.

Ağaç gece ile dertleşirmiş; "zaman değişti, gece de ölüm var. Öyle maharetli bir tür ki; kimyasal silah denen bir ölüm kusucuları var. Evvelden gece daha az gelirdi ölüm.Şimdi kış gelip günler kısalsa da ölüm devam ediyor. Üstelik yaş haddi de koymuyor bu kimyasal dehalar. Cephe de, savaşçı da yok; ayrım yapmadan ölüm kusar."

Gece yalnız yıldızları ile cevap vermiş; sonra gökyüzünde hâlâ güzellikler var; elden ne gelir. Erken geliyor akşamlar artık; tıpkı bazı ölümler gibi. Az geliyor ölümler artık, normalmiş gibi. İnsanın kabiliyeti üretti ölümü her zaman diliminde en itina ilesini..."