Çiçekler ve mumlar masada, sahi sen neredesin?

Yıllar önce bugün bir çocuk gelir dünyaya, neden geldiğinden, neler yaşayacağından habersiz.
Uyandığında tutunur annesinin memesine minnacık dudaklarıyla.
Sevgiyi emer belki de son defa.
Ve aradan yıllar, yıllar geçer..
Artık duygulara sahiptir alıngandır.
Doğduğu günün gecesinde şimdi düşünmektedir çaresizce..
Çünkü hayatında iyiki doğmuşum, o sensin işte diyeceği kimse yoktur.
Ne diye mutlu olsun ki o zaman bu adam?
Ondan başka herkes kutlarken doğum gününü.

Hiç mi hiç mutlu değildir doğduğuna, elinde olsa keşke, geri dönmek ister.

Açmasaydım der gözlerimi bu yalan dünyaya keşke!

Çünkü acı ve keder bugün de ayrılmamıştır yanından..

Yalnızlığın gölgesinde yaktığı mumlarını kendisi söndürmeye nefesi yetmez.

Ama bilinmeyen yönden esen fırtınalar ondan önce söndürür.

Senin yokluğunla kavrulurken hayatta öğrendiği ilk kelimeye seslenir.

Anne gel kurtar beni der, kalbinin kısık yalvaran sesiyle.

Ama annesi bile ilaç olamaz yarasına .

O eskidendi der, artık büyüdün.

Sen yoksun ya .

Ne gözlerin gözlerimde, ne sözlerin kulaklarımda, ne de kalbin olması gereken o derin yerde!

İyi ki doğdun bile demedin ya bana.

Bak herkes burada.

Şarap ve kadeh.

Ve masamda çiçek vazosu.

Ve mumlarım, yaşımın sayısı kadar.

Bu mutlu günümde ille de sen burnumda tüterken.

Kovamıyorum sensizliğimi bak.

Görüyorsun herkes burada, ama sen neredesin?

Sahi söyle, o hiç tanıyamadığım sen, kimsin?

Sevgililer gününde de yanlızlığıma eşlik edecekmisin ?