Çıkmaz

Çıkmaz

Güneş kara şapkasını çıkarıp
elveda derken güne,
agıt gibi ağır ağır çekilir
sonsuz maviliğin üstüne zifiri kara.

Bir küheylan misali koşar gözlerim
penceremden sokağa.
Korkularım karşılar beni hep kuytularda,
alkışlarla.

Issız köşeleri tutmuş yasaklar.
Düşüncelerim hep o köşelerde tutsak.
Koşmaktan yoruldu,
yorgun artık bakışlar.
Çaresiz tükeniş,
son çırpınışlar.

Ve işte karşımdasın.
Dünya ne-kadarda küçük şaşırdım!
Hazin,
seninle aynı çıkmazda yeniden buluştum.

Umut Engin Deniz