Çocuk Kalbim...

Hiç büyümeyi istemeyen çocuk kalbim
Bu hayat sana da kıyar nefreti kini eker yüreğine bir vakit
Ne kadar seversen de o kadar çok aldanırsın sonra
Bir bakmışsın ki hayatın hayal kırıklıklarından ibaret
Mecbursundur ama hayat büyümüştür seni artık

Hiç yürümeyi istemeyen çocuk kalbim
Daima emekleyemezsin anne sıcaklığına doğru
Bir annen de kalmaz zamanla yok oluverir sonra
İşte o zaman hiç birşeyin kalıcı olmadığını anlarsın sende
Mecbursundur ama hayat yürütmüştür seni artık

Hiç ağlamayı istemeyen çocuk kalbim
En neşeli anını çalmak için başında üşüşüverirler
Görmezden gelemezsin seni bir bir üzerler
Yüzlerine gülsen de kalbin ağlar senden habersiz
Mecbursundur ama hayat ağlatmıştır seni artık

Hiç yorulmak istemeyen çocuk kalbim
Daha görmedin hayatın zorluklarını
Çıkmadın henüz acının basamaklarını
O yüzdendir hayatı toz pembe görmen de
Mecbursundur ama yorulur, kayar düşmeyi de öğreniverirsin birgün...

Unutma sen istesende bu şartlarda çocuk kalamaz kalbin...

Şiir-EDİBE TOĞAÇ