Çocuk ve suç

Çocuklar ve suç ; yan yana kullanılan bu iki kelime çocuklar için hiç de uygun olmayan,ama büyükler için de düşünmesi gereken bir konunun öznesi maalesef..

Evrensel bir kalıbı olmayan çocuk yetiştirme sürecinde yine de,bir eğitim almanın gerekliliği ortadayken, bilgisayar kullanmak için kursa gideriz de, iş çocuk yetiştirmeye gelince yapmayız.

Atadan, dededen ne gördüysek, kulaktan dolma,ya da deneme yanılma en çok bildiğimiz yöntemlerdir..
Aaa, bir de yaramazlık yapanları hemen polisle korkutmayı çok iyi öğrenmişizdir.

“<ı>Şimdi seni polis götürürse görürsün!” ( Eskiden Avrupalılar da çocuklarını Türklerle korkutmayı çok iyi becerirlerdi,ama onun altında yatan gerçekleri anlamak için onların da çocukluğuna inmek gerekir..O da bizim konumuz değil,onların sorunu.)

Bu farklı anlam yükleme sonucunda polis ; toplumun güvenliğini sağlayan bir unsurken, birden,“çocuğunu ter
biye etmenin böyle olduğuna inanan” insanların bulduğu en kestirme yol haline geliverir. (Diğerleri malum. Da
yak,yasak ve cezalar..)

Hepimiz birer çocuktuk, büyüdük,ama galiba arkamıza bakmadık.

Eskiden sokak aralarında top oynamak, arabaların arkasından koşmak, arabaların kornalarını, evlerin zillerini çalıp kaçmak,büyüklerinin arasında konuşmaya cesaret etmek ya da ikram edilen şekerleri avuçlamak değil miydi suçumuz.

Bunlara suç mu, terbiye noksanlığı mı,yoksa afacanlık mı denir,artık siz düşünün..

Günümüzden o günlere bakınca, bunlar günümüzün yaşananları yanında pek bir hafif kalıyor galiba..

Köşe başlarında elinde şişlerle,şişelerle bekleyenler, çakı,bıçaktan öte her türlü kesici aleti kullanmayı marifet sayanlar,ailesini tehdit edenler,öğretmen dövenler,arabaları çizenler,kameralara gülerek soygun yapanlar ve en kötüsü aile ortamını reddedenler..

Aileden kopan ve başka dünyalara dalan çocuklar…

Dünün çocuklar mı başkaydı, bu çocuklar mı başka?
Dünün anne babalar mı başkaydı, bu anne babalar mı başka?
O günkü terbiye anlayışı mı başkaydı, bugünkü terbiye anlayışı mı başka?
Biz nerede hata yapıyoruz?
Bu hatalar nedir ki o masum yüzlü sevimli çocuklar, bir süre sonra dünyamızı karartıyor…
Bir yerlerde, bir şeyler atlanıyor belki de.

Bütün bunlar vardı da, biz mi görmemiştik.

Bilgi ve haberleşmenin baş döndürücü hızında mı farkına vardık tüm bunların..

Aile ve okullar bu kadar mı yetersiz, çaresiz bu durumda?

Çevre dediğimiz etkileşim bu kadar mı hakim oldu çocuklarımıza..

Ekolojik çevreyi kirletmekle kalmayıp, sosyal ve kültürel çevremizi de bir o kadar ihmal edip, kirlettik mi der
siniz?

Oysa hiçbir çocuk suçlu gelmiyor ki bu dünyaya..

Büyütüyoruz,ama eğitemiyoruz.

Şöyle mi yapıyoruz yoksa…

İşte size geleceğin suçlusunu yetiştirmenin on basit kuralı;

*<ı>1. Daha küçükken çocuğa istediği herşeyi vermeye başla! Bu şekilde; o bütün dünyanın onun geçimini sağlamak zorunda olduğuna inanacaktır.

<ı>2. Kötü sözler söylediği zaman, gül. Böylece o kendisinin akıllı olduğuna inanacaktır.

<ı>3.Ona ahlâkî hiç bir eğitim gösterme, 21 yaşına gelince kendisi karar versin, diye bekle!..

<ı>4. Yerde bıraktığı herşeyi kaldır, kitapları, ayakkabıları, elbiselerini. Onun için her şeyi sen yap ki o bütün sorumlulukları başkalarına yüklemeye alışsın.

<ı>5. Onun önünde sık sık kavga edin. Bu sayede bir gün ailesi parçalanırsa o da çok şaşırmaya

<ı>caktır.

<ı>6. Çocuğa istediği kadar harçlık verin.Hiçbir zaman kendi parasını kendi kazanmasın.(Hayat

<ı>ta karşılaştığın güçlüklerle onun da karşılaşmasına ne lüzum var?)

<ı>7. Yiyecek, içecek ve konforla ilgili bütün arzularını yerine getir.İstediklerini yapmamak tehli

<ı>keli soğukluklara sebep olabilir.

<ı>8. Komşulara, öğretmenlere, polislere karşı daima onun tarafını tut. Onların hepsinin, çocuğa karşı peşin hükümleri vardır.

<ı>9. Günün birinde başına gerçekten bir bela gelirse, ona bir şey yapmadın diye kendinden özür dile.

<ı>10. Onu felâketler ile dolu bir hayat için hazırla!.. Muhakkak onu bulursun!..(* Nüvit Osmay, “İnsan Mühendisliği”Geliştirilmiş 6. Baskı, Atlas Pazarlama Fahrettin Telseren Yayınları, Nisan 1994.)

Gerçek suçlu kim acaba ?