Çocuklarımızı anlamak mümkün değil ama denemek mümkün,

Çocuklarımızı anlamak mümkün değil belki ama bakış açımızı değiştirebilmek mümkün.

Ben bakış açımı değiştirdim. Bana da iyi geldi doğrusu. Bu konuda bana ikibuçuk yaşındaki kızım yardımcı oldu,

İkibuçuk yaşındaki kızımın terlik hikayesi.

Küçük kızım kreşe başlamadan önce annesi ve ben çalıştığımız için halası ilgileniyordu. Bir gün halası kızımı parka götürürken kaldırımda terlik satan bir satıcının önünden geçerler. Bu arada daha ikibuçuk yaşındaki kızımın gözüne bir terlik ilişir frene basar ve halasına bu terliği zorla aldırır. Zevk meselesi ama annesi ve bana göre iğrenç bir modeli olan pek sağlıklı olmayan berbat bir malzemeden yapılmış bir tanesinin rengi ile öteki eşinin rengi bile birbirini tutmayan önü açık bildiğiniz basit ama bir o kadarda berbat bir terlik. Tasarımcısını var ise Allah affetsin; yalın ayak (çıplak ayak) gezse daha şerefli yani öyle berbat bir şey :)) neyse

Biz çocuğu kreşe yazdırmak zorunda kaldık. Evde her sabah bir savaş var tabiki. Ne için? Bizimki okuluna giderken o berbat terliğini giymeden gitmiyor. Ayakkabı giymem terliğimi giyeceğim :))) annesinin saçları sinirden dik dik olmuş durumda çıkaramıyor ayağından :)))) Yemeğe çıkacağız ayağında terlik, bir alışveriş merkezine gideceğiz ayağında yine o terlik. Annesi bu rezilliğe bir son verebilmek için şık 2 tane terlik aldı ama nafile. Ne keramet varmış yahu bu terlikte anlamadık.

Yaklaşık olarak 2 ay bu terlik sevdası sürdü. Önceleri kızıyordum fakat bir şeyler dikkatimi çekti. Ne zaman o terliğini giyse çok mutlu oluyordu kızım, yolda yürürken bile ayaklarına bakıyordu, resmen aşık olmuştu terliğine. Bende dedimki kendi kendime bırak mutlu olsun yüzü gülsün, sende bu fotoğrafın tadını çıkar, belki yarın vazgeçip giymeyecek o terliği. Biz istesekte o istemeyecek. O halde neden bu resmi bozmaya çalışıyoruzki? Küçücük dünyasında ne düşünüyor bilmiyorum ama mutlu oluyor daha güzel ne olabilirki? Bu durumda yapmam gereken tek şey küçük kızımın bu hallerinden mutlu olabilmek. Her anının her dakikasının tadını çıkarabilmek.

Ben birdaha ne zaman göreceğim küçük kızımın ikibuçuk yaşındaki hallerini?

Sevgiyle kalın...