Çocukluğumun Özlemi...

Mevsimin ne olduğunu bilemeden bir İstanbul sabahında, arabanın sağ camından bir tabloya bakar gibi izledim  İstanbul’u , içimi sızlatan, çocukluğumun kokusu bir an sardı her yanımı, koşarcasına uzaklaşan yıllar, saçımdaki aklar siliniverdi aklımdan, çocukluğumla geçer gibi geçtim yollarından sevincin, özlemin, hüznün yükü  bir çığlık misali baştan ayağa yankılandı tüm bedenimde , mutlu mu olmalı mıydım? Masumiyetin, dostluğun, iyi niyetin mertçe kullanıldığı o tarifsiz yılların yollarından geçtiğim için yoksa mutsuz mu olmalıydım o yollardan asla geçemeyecek olan çocuklarım adına….