Çok geç olmadan...

"O gün de her zamanki günlerinden biriydi. Birbirinden farkı olmayan günlerden ne ilki ne de sonuncusuydu. Ama o gideli 3546. gündü. Onsuz geçen, onun sesini duymadığı, tenine dokunmadığı, güzel gözlerine bakmadığı, bakamadığı bir gün daha doğdu. Oysa o yanındayken onsuzluğu hiç tatmamıştı, hasretini hissetmemişti iliklerine dek.

Hiç güzel söz söylememişti ona. Hatta sevgiyle bakmamıştı yüzüne şöyle. Ne güzel bir elbise, ne bir toka, hatta bir çiçek koparıp da yol kenarından uzatmamıştı ona. Peki ne geçmişti eline. Neyi ispat etmişti.

Pişmandı. Hem de çok pişmandı ama... Şimdi o günleri tekrar yaşayabilseydi... Keşke..."

Bütün söyleyeceklerimizi, bütün yapacaklarımızı erteliyoruz. Sevdiğimiz yanımızdayken onun yokluğunu düşünmüyoruz. Anı yaşamayayıp gündelik sorunlara arasında kaybolup kendi kendimizi yok ediyoruz. Hem kendimizi, hem de sevgimizi... Bir gülümsemeyi, bir tatlı sözcüğü, hatta şefkatle bakan gözleri esirgiyoruz sevdiklerimizden.

Kaybetmeden sevdiklerimzin değerini anlamıyoruz. Aslında onlar varken bizim de var olduğumuzu çok geç anlıyoruz.

Sevdiklerinize değer verin. Onlardan bir güzel sözü, bir tatlı gülümsemeyi esirgemeyin. Çok geç olmadan...

Sevgiyle kalın...