Cümlesi noktasız heceler gibi

Mekân, yaşanılan alan gönülde merhameti olan ile mekân olan mekândır... Merhamet olunca gönülde, her yere güneş doğuyor üşüyen gönülleri ısıtıyor. Merhamet herkese ayrım yapmadan kalbinde duyduğun sıcaklıktır, heyecandır, mutluluğun gülümsemesidir... Bundan gayrısı yalnızlıktır, bencilliktir yolda tekbaşına kalmaktır.

Ah yalnızlık sokağında taş betonların içinde kaybolmamak için, gönlün kenarına MERHAMET'İ eklemeli muhabbetin gülümseyen yoluna devam edilmelidir. Dertler tek başına kalınca üzerimize çullanıp yıkılınca elinde tutan bir şey olmalı oda merhamettir, yaralarını tek başına derinlere gömünce kimse görmez, bilmez, hissetmez...

Gönül kapısını açan kilit olmalı bu gönüllerimiz, ama her şeyden önce kendi gönlümüzün kapısı açık olmalı, kırılmış gönüldeki güzelliğin ışıltısını güzelliğini görmeli yardıma koşmalı...

Bırak yollar tümsek olsada yolu aksak yürüsende, ağır duman kokusu ile gözlerin kapalı kalsada yere bakarak yürümenin edebi ile yürü, gülümsemenin güzelliği ile yürü.  Dertlilerin yaralı gözyaşına derman olmak için gerekirse, aylarca gözyaşınla yıka yaraları...

Yüreğinde sızlayan karanlık adımları, ağırlıkları ancak Merhameti gönlüne alırsan kurtulursun. Gözyaşı zülfünden aşağıya damlayarak, acılar içinde gizlice ağlayanı ancak bu şekilde görürsün ve anlarsın. Bu şekilde istediğin nehri, okyanusu, ulaşılmaz sanılan uzak şehirleri fetih edersin. Buluşma zamanı olmayan yolda bekleyenlere yoldaş, cümlesi noktasız heceler gibi yitik olan gönül yazılarına hece olabilirsin. Selâm ve dua ile...

Mehmet Aluç