Dağlar ille dertleşme

Varıp ta dağlara döktüm derdimi
Dağlarım insandan bunaldık dedi
Gösterdim toprağı güldü acıyla
Özü çamur imiş yanıldık dedi

Toprak çiçeklerin rengiydi hani.

Gökyüzü mavi çalardı mani

Çocuk Bahçesine sevdaydık yani
Hani sevda idik dönüldük dedi

Her daim kahrını çektik insanın
Helal’e saydılar damarda kanım
Gayrı hiç tozpembe ağarma tan’ım

Özü bozuklara yenildik dedi

Ne âşıklar gördün gönül çattılar
Durup düşünmeden kibrit çaktılar
Her seferde yüz bin yürek yaktılar
Bizde onlar ile yanandık dedi

Toprağa kökümü derin salarken

Fidanlar kuytuda yanıp sönerken

Cahililer elimde ateş dönerken
İnsanı dost bilip ölendik dedi

Kaç bahar yatırdım ayaklarıma

Kızıl akıyor bak koyaklarıma

Bazen gölge olduk hamaklarına

Oysaki insana canandık dedi,

Köklerim kestiniz acı verdiniz
yalıda köşklerde sefa sürdünüz
İdam sehpaları gibi gördünüz
Sizin yüzünüzden can aldık dedi

Şimdi uzaklara savrulur külüm

Tam kürekten kırık yıkılmış dalım

İnsanın elinden yamandır halım
Her zaman baltayla sınandık dedi

Eğildi de bana dağlar sessizce
Dedi ki Vurguni böyle arsızca
Pek hayra yorulmaz gidiş yersizce

Küllerin seyrine yöneldik dedi.

Abdullah Oral