Damla Damla Tüketiyoruz Hayatı

Zamanın içinde hissedemiyoruz anın tadını. Geçiyor sonra, geriye kalanlar ise sadece selin getirisi gibi. Kırılanları topluyoruz tek tek. Eksik fazla ne varsa devam ediyoruz hayata kaldığı yerden. Çocukluğumuzu, gençliğimizi, orta yaşlarımızı hatırlayamayacağız, kısa kısa anlar belki de akılda kalan. Keşke kelimesinin acısını yaşayıp yas tutacağız kısacık ömrümüzde. Trafik, büyük şehrin kaosu, sürekli yetişmek için zamanın temposuna koşuyoruz bir ömür yüz metre engelli parkurumuzda. Bitiş çizgisinde bizi ödüllendirmek için bekleyen kimse de olmayacak, biliyoruz. Her şeyi biliyoruz ama bir tek zamanın değerini bilemiyoruz.

Bir uçurtmanın rüzgarlara kafa tutuşu gibi aslında hayat, ipler senin ellerinde. Ah bir vazgeçebilsek tutsak olmaktan keşke. Demiştim ya “ keşkelerin acısını yaşayıp yas tutacağız” diye. Yürüyeceğiz işte o zaman deli ormancı gibi  hür özgür sevdiklerimizin yüreğinde. Ha bugün ha yarın ama şu an değil diye diye öteliyoruz duygularımızı. Kendimizin olmayan bir hayatı yaşıyoruz bize kalan zamanda. Her gün biraz daha yitireceğiz insanlığımızı. Keşke toptan yitirebilsek de hayvan olabilsek mesela. Onlar kadar masum, onlar kadar çıkarsız ve zararsız.

“Bir kelebeğin ömrü kadar mutluluk yeter” demiş bir mutsuz. Belli ki onunda zamanı başka biri olmakla geçmiş. Tüketmiş sevgileri, aşkları, zamanı tüketmiş. Artakalan ile yetinmiş. Mutluluk dilenmiş sözlerinde.

 Ve şimdi ne yapacaksın?. Kaçıracakmısın hala, akıp giden zamanı. Sana hediye bu ömür bitiyor. Seni tutan nedir? Dur diyebilmeye cesaretin mi yok yoksa?.  

Unutma.. Acele et.. Geçmiş oluyor zaman, damla damla tüketiyoruz hayatı…

Hüseyin KOÇAK