Demokrasi mi? Krallık mı?

Kıymetli dost Turgut Çelik bu günkü yazısında bazı yabancı ülke yöneticilerinin istifa ettiklerini duyurmuş.

Adı geçen üç yöneticinin biri Alman cumhurbaşkanı,

Diğeri Yunanistan kültür bakanı,

Üçüncüsü de Uganda maliye bakanı.

Biz hep halkın verdiği görevde eksik veya yanlış yaptığında istifa eden hatta harakiri yaparak canına kıyan insanların Japon olabileceğini sanırdık. Demek biz öyle sanaduralım, Almanya’dan Uganda’ya insanlar rejimlerinin önünde yazan “demokrasi” sözcüğüne çağdaş anlamı yükleyebiliyor ve ona göre davranabiliyorlar.

İstifa edenlerin kusurlarına bakınca bizim ülkemizde yaşananlar aklımıza geliyor ve kahroluyoruz.

Laiklik prensibine yedi yirmi dört saldıranların, okulları birer ortaçağ medresesine çevirmek isteyenlerin, kendi kafalarındaki hurafe dinini insanların yaşamına egemen kılmaya çalışanların şifreleri burada.

Demokrasilerde yöneticileri halk seçer. Bunların adı ise “vekil”dir. Din egemen ülkelerde ise bizdeki gibi yöneticileri halk bile seçse, hatta seçilenlerin isimleri vekil bile olsa, onlar bu lütfun (görevin değil) kendilerine Allah tarafından verildiğine inanırlar. Dolayısı ile kendilerini birer kral olarak görürler. İstifa gibi sözcükler sözlüklerinde yoktur. İstifa etmeyi adeta Allahın verdiği lütfu kabul etmemek sayarlar. Bu şekil düşündüklerinden de yaptıkları her yanlış onlara göre kendileri gibi çok değerlidir. Eleştirilemez bile. İşte bu yüzdendir ki büyük kısmının sonları kötü biter.

Ama ne yazık ki bütün bu kabadayılıkları kendi halklarına söker. Zira inançlarında bile samimi değildirler. Samimi olsalar halklarına yaptıkları muameleyi yabancılara da yapmaları gerekir.

Kim mi bunlar? Ağızlarını açtıklarında “demokrasi, hak, adalet”  ten başka söz bilmeyen, her şeyi ben bilirim havasında olanlardır.

İzmir 2012