Dertleşmek eksik olmasın

Bugün yine hıçkıra hıçkıra ağlıyorum. Gecenin sessizliğini bozan müzik eşliğinde kederlerimi, içime akıta akıta ağlıyorum. Gündüz, sonu hep verilmesi gereken cevaplarla dolu telefon görüşmelerinden sıyrılmış kendimi düşünüyorum.

Evet bugün  bana gelen 8 telefon çağrısının 8’i de arayanın bilgime, birikimime veya bana ihtiyacı olduğu içindi.

Benim hakkımda en ufak fikri olmayan  insanların kuru  bir merhaba nasılsın sorularından sıkıldım. Ama farkındayım yaşadığımız sürece bu hep olacak, belki de aynısını ben yapacağım.

Gözyaşlarımı biriktiriyorum. Ya içinde boğulacağım, ya da beni doğru yola götürecek denizlere ulaşmak için kullanacağım.

Kederlerimi, yenilmişliklerimi, yorgunluklarımı, kaybedilmişliklerimi düşündükçe kalbim duracakmış gibi oluyor, ama derin bir nefes alıyorum. Hayatta olduğumu, halen nefes aldığımı ve de onuru ile yaşamak için yapılması gereken uzun bir yolun beni beklediğini görüyorum. Ve gördüğüme şükrediyorum.

Bana ait kader çizgisinde yürürken; farkında olarak içten sohbetlerini esirgemeyecek olan dostlarıma, okurlarıma içten, ta en yürekten bir selam göndermek istiyorum. İlk yazım en derin hisler yaşadığım, en doğal halimle olsun istedim.

Farkında olunduğunuz ve olduğunuz bir yaşam temennisiyle.  

Saygılarımla