Dicle kıyılarında

İnerken sâhile akşamla, çamlıklardan;

Şarâbı al renge boyadı, son dem güneş.

Bir hüzün getirdi kıyıya sandallardan;

Eridi gitti bile; lâl oldu güneş.

Yeşili çalarak, öpüp te yosunlardan;

Dicle’nin suları ıslattı gözlerimi.

Yeşeren özlemler topladım kumsallardan,

Sevgimin, aşkımın o ateş böceğini.

Sahilde akşamla eklenir huzur ruha;

Sahilde akşamla duyulur taze bir şey;

Ufuğun mavisi dönerken kırmızıya;

Koşarım o sese; sâbâyı üflerken ney..

Köpükten öpüşler sunulur o kıyıdan;

Çalınan sazlara kulak ver, dur ve dinle.

Buketler gelecek, nehirden uzatılan;

Gönlünce koklayıp, toplarsın ellerinle..

Düşünme kederi, bırak; varsın üresin..

Mehtapla çoğalıp, mehtapla erisin gam.

Sorma, O senin mi? Değil mi? Ey nerdesin ?

Kandiller sönünce bitsin sahilde akşam.

Bir başka elem var bu yerlerde; gönlümün

Özlemi bitmeyen bir şamdan gibi yansın ..

Kâh orda, kâh burda savrulan ömrümüzün

Bittiği o yerde; eminim Sen de varsın..

Âteşinle tutuşur, hem Bağdat hem eski Şam;

Bu kıyıda başladı; burada bitsin akşam..

Bağdat – 1984

Yücel AKTAŞ

yucelakt@gmail .com