Dilli dünya

Çınar o davudi sesiyle,  

Çağırdı Papatya'yı ayağına. 

Rüzgar fısıldadı titreyen sesiyle: 

"Gitme" diye. 

Çalılar dökülen saçlarını topladı Papatya'nın ardından. 

Yürümeyi bilmiyordu Papatya,  

Korkuyordu Çınar'dan. 

Çınar o kadar büyüktüki,  

Zamana dokunabilirdi zavallıya nazaran. 

Papatya hakkı olan bir damla suyu istedi Çınar'dan. 

Topraksa ayaklarına kapanmıştı,  

"Gitsen iyi olur" diyordu. 

"Köklerim buraya ait" dedi,  

Karşı çıktı Papatya! 

Çınar hep büyümek istiyordu,  

Papatya sadece yaşamak! 

Doğa ana kanunlarıyla girdi araya,  

Yağmur ikinize de yeter dedi ve gitti. 

Zamanla büyüdü Çınar,  

Papatya'nın yaprakları kurudu. 

O Çınar bir gün,  

Kökleri kalan Papatyalarla avundu.