Dışarda kar

Dışarda kar usul usul tüm kusurları kapatırcasına yağıyor. Pencere kenarında hayran hayran izlerken karın yağışını tam da hayal alemine dalmışken sakin sakin, aklıma bişey geldi aniden... Gülmeye başladım...

Hani kar yağar ardından da buz tutar ya heryeri işte öyle buzlu karlı günlerde ben çıkamam hiç biryere hele işe yada okula, gezmeye giderken hepten kalırım yolda.

E normal çıkmamak gerekir.

Bizim bi yokuş var. Herzaman olduğu gibi yokuşun başında kalırım. İnemem aşağıya düşecem diye korkumdan oda normal birşey de...

Sonra da offff offff geç kaldım diyip zırlanıp dururum.

Genelde de öyle zamanlar abuksabuk kıyafetler giymiş olurum. Etek uzundur. Pantolaon paçası uzundur. Salaş salaş vıcık vıcık çamurlaşmış karda vahim bi halde..... Ayakkabı giymişimdir. Üstelik kösele kayıyordur al işte yani sanki o gun bütün terslikler beni bulmuştur. Ve başlarım ağlamaya sinirden, bide otururum yere hüngür hüngür zırlanırkene....

"Banane yaa gitmicem işte" derken biri gelir tutar elimden aşağı kadar indirir. Bu hep böyle ama yıllardır kısır döngü içinde...

Ben hem ağlar hem de inerdim. Yok bak şimdi ha düştüm ha düşecem ama düşmedim yok yok diyorumm aaa derken iken bir bakmışım inmişim...

Ta ki benim gibi birini yolda görene kadar korkaklık...

İşte ozaman korkak cesareti kaplar insanın yüreğini kendi korkunu başkasının korkaklığıyla kaplarsın hatta kıyaslarsın..

Ona yardım ederken kendini korursun aslında..

İşte ozaman dünyanın en cesaretli insanı oluverirsin onun karşında...

EEE korkunun ölüme faydası yok derler. :))

Yine kar yağdı İstanbul'a... Bi başka oluyor İstanbul'um. Makyajı tamamlanıyor. Beyoğlu'na gittim. Gezdim. Gezdim. Dondum ama güzel oldu.