Divriği' de staj keyfi

Kaç kişi Divriği’lidir bilmem, ama ben oralıyım 2 yıldır. Öyle çok benimsedim ki 10 gün içinde, anlatamam. Anadolu insanı bir başka oluyormuş derlerdi de inanmazdım! İçimden geldi anlatmak -çok sevdiğimden herhalde- sizinle de paylaşmak istedim.

Divriği, Sivas’ın merkezine 3 saat uzaklıkta, en önemli miraslarımızdan birinin bulunduğu, 2 bankası, postanesi, sağlık ocağı bulunan şirin mi şirin bir yer. On altı saat süren yolculuğun ardından Divriği’deydik sonunda; ailemden ilk defa bu kadar uzak bir yere gidiyor olmanın verdiği heyecan ve mutluluk ile birlikte. Staj için gitmiştik, ama arkadaşlarımla beraber olmanın keyfi çok ayrıydı.

Bu, uzun mu uzun yolculuğun ardından, sabah 06.00 sularında oradaydık, o kadar erken gitmiştik ki bizi karşılayacak kimse yoktu; sonunda geldiler de açlıktan kurtardılar bizi. Konaklayacağımız yurda yerleştik, oda arkadaşları da seçildi, her şey yolundaydı artık.

Sabah esnaf lokantasında çorba ile kahvaltı, öğlen yemeğinde çift lavaşlı dürüm, akşam yine sabah kahvaltı yaptığımız esnaf lokantasında akşam yemeği (tabi ki çok aç kaldık!) Kahvaltı kültürleri pek yok, çorba içiyor herkes, dolayı ile 1 saat sonra acıkmaya başlıyorduk hepimiz. İhaleye açılacak diye tehdit edince, zorla çorba ile dönüşümlü kahvaltı verdiler!

Restorasyon bölümü öğrencileri olarak Kale Cami başta olmak üzere, tüm sokakların krokisini çıkardık, ama hava öyle sıcaktı ki, çok zorlanıyorduk. Ama orada olmalıydınız, biz sokaklarda, daha doğrusu yerlerde oturmuş çizim yaparken, insanlar sürekli “bir şey içer misiniz” diye soruyorlardı. İstanbul’da olsa yüzümüze bile bakmazlar (!) İşte Anadolu insanının farkı…

Bir de dikkatimi çeken, Metin Bey’in hiç para almadan çevredeki restorasyon işlerini yürütmesi oldu. Ustalara yön, fikir veren oydu, hem de karşılığında hiç para almadan; ne kadar takdir etsem azdır. Tüm gün böyle çalışıp, akşamları da bize ayrılan bir dernekte, çok sevgili Prof. Dr. Suphi Saatçi hocam, çeşitli konularda dia gösterileri yapıyordu.

Kısaca Divriği Ulu Camii;

“Tarihi en az bilinen beyliklerden biri olan Mengücükoğulları dönemi yapısıdır. Cami, şifahane ve türbeyi tek bir yapıda bütünleştiren bir erken dönem külliyesidir. Yapılar, birbirlerinden bağımsız tipolojileriyle tek bir kompozisyon içinde erimeden, yan yana getirilmişlerdir. Divriği Ulu Camisi ve Şifahanesi, yapıldığı dönem açısından istisna oluşturan bezeme özellikleriyle dikkat çeker. Özellikle portalleri, 13. yüzyıl sonunda bile rastlanmayan coşkun, barok karakterleriyle birer başyapıt olarak nitelenmektedirler. Yapım tarihi 1228-1229'dur. Caminin yapımında mimar ve sanatkar olarak Ahlatlı Hürremşah ve Tiflisli Ahmet çalışmıştır. Ulucami ve darüşşifa Unesco’nun Türkiye’den Dünya Mirasına kabul ettiği ilk mimari yapıdır.”

Devasa kapılar, üç boyutlu geometrik sitiller, bitkisel bezemeler, mukarnaslı nişler ile öyle mükemmel bir taş işçiliğine sahip ki, özellikle kapı (dört kapısı da ayrı motiflerle süslü) ve duvarlara işlenen motiflerin asimetrik oluşu ve tekrardan kaçınarak kendini yeniliyor olması, camiiyi görülmeye değer kılıyor .

Kale Camii’ sinden bakıldığında her yer ayaklarınızın altındadır, hele tepelerin arasından geçen yük trenine ayrı bir sempati duydum, hatta tren geçerken özellikle fotoğrafını çektim.

Siz hiç kurna ile banyo yaptınız mı bilmem ama, ben yaptım, ve bu yüzden de kendimi çok şanslı hissediyorum. Yurttaki soğuk sulardan sonra, Metin Bey’in evinde duş almak mükemmeldi. Sedirlerle döşenmiş tam bir köy eviydi, 1 hafta boyunca halıya basamayınca cennette gibi hissettik kendimizi. Sıcak banyo keyfinden sonra, kurutulmuş kaymak (yöreye özel), bal ve lavaş sofrası kurdular (ben bal ve kaymağı sevmediğimden yiyemedim, ama herkes bayıldı). Metin Bey’in eşi ve kızları o kadar misafirperverler ki, ayakkabılarımızı bile çevirdiler giderken; çok utandık hepimiz...

Mesleğimi devam ettirmiyor olsam da, o on gün çok şey kattı bana. Herkese yeniden sonsuz teşekkürler.

Sağlıcak ile kalın...