Doğanın notası

Yazmak neden bu kadar ağır? İfade edilen anlamından yoksun mu bırakır? Bu nedenle mi bütün kaygılarım? Tam anlatma ihtiyacım bundan mı doğuyor? Gerçeğin kalbinden vurup geçmek var. Bütün gerçekler kanatır biliyorum. Rüya aleminde yaşar gibi kendi masalımızı yazdık veya dinledik. Oysa gerçeklik çok uzaklarda; hayallerimizin iz düşümü’ den habersiz. Sorun hayallerimiz ile yaşadığımız hayatın çatışmasından ibaret.

 

Konuşulan ne kadar gerçek? Ego ve benlik sürekli bir çatışma halinde. Topluma uyum sağlama çabası içinde var olmaya çalışan birey;  egosunu hangi oranda gerçekleştirmiş durumda. Her ortamda şişme egolar çıkıyor karşımıza. Egonun büyüklüğü karşısında benlik cılız kalıyor. Bütün uyumsuzluklar ve eksik tanımlamalar bu sebepten. Geçekleştirilememiş hayatlar toplamından ibaret şu hayatlar.

 

Gerçekleşmek için çok fazlaya ihtiyacımız yok; kurtulalım şu gereksizlerden. En az ile en gerçekçi olanı yaşamak en büyük erdem. Özünde yaşanan her anlam yüreğimize  ve zihnimize ışık tutacak. Toplumsal aydınlanma bu şekilde gerçekleşebilir. Bireyler tamlığını yaşarken yaratım en üst seviyede gerçekleşir. Ego sağlam ve özgüven hak ettiği noktada. Sadelikle beraber doğan gerçeklik yaratım sürecinin pırıltısını sunmaya başlar.

 

Kendini ifade edemeyen birey ve toplum, negatif enerjiyi bünyesinde barındırdıkça her gün yıkıcı bir eylemi ortaya koyması kaçınılmaz olacaktır. Toplumsal ve ruhsal sıkıntılar kaynağını buradan besler. Benliğinden habersiz ego sadece yarattığına inanır, oysa yaratılan sadece yıkım sürecini hızlandıracaktır. Doğanın hükmünü yok saymak; ruh dünyasından uzak sadece kapital amaçlı üretimler, başarısızlığı getirecektir.

 

Bitmeyen  bir yolculuk bu. Yolculuğu keyifli kılmak istiyorsak doğanın notalarını ıskalamamak en büyük hedefimiz olmalı. Doğanın ritmini bozmak değil sadece ona eşlik etmek olmalı en büyük amacımız. Gerçek var oluş bu şekilde gerçekleşir. 

 

Doğanın müziğini duyarken insanlığımı hatırlıyorum. Renklerimi yansıtırken güneşin sıcaklığını ve ayın gecemi aydınlatan zamanlarını; gülümseyerek kabul ediyorum. Egonun karanlığından uzak doğaya yakın olmak ne büyük gerçeklik. İnsanlığımızı kaybetmeden üretmeye devam etmek, yanılsama içerisinde olmadan, toprak gibi üretken olmak ve sevmek gerek...