Dostluk

Bir dost bulamadım gün akşam oldu diye başlar güzelim deyiş. İnsanoğlu bin yıllardır hep kendi cinsine güvenle sarılmak istemiştir, tüm diğer canlılar gibi. Dostluk üzerine nice yazılar şiirler yazılmıştır, ama hayalkırıklıkları hiç eksik olmamıştır yaşamımızda. Hep dostun kazığı gelip bulmuştur bizi. bizi en çok yaralayan onlardır kimi zaman. Neden böyle?

İnsanlar diğer canlılar kadar kendi cinslerine neden güvenmez, hata bizdemi, dost diye bildiğimizde mi? Yoksa dünyanın en güzel duygusudur dostluk, insana insandan daha fazla mutluluk veren bir şey yoktur. Para pul, mal mülk, makamlar mevkiler hiçbir şey sıcacık bir sarılamanın tadını veremez oysa.

Bu durumda aslında hiç bir hayalkırıklığı yaşatan/yaşatılanda mutlu değildir. çünkü kendi yalanımız kendi içimiz kemirir. Yada kazıkladığımız dostun kaybı hayatımızın belkide en büyük kaybıdır yerine göre. Sürekli huzursuz eder bizi.

Biz insanlar diğer canlılardan farklı olarak çıkar kavramını yarattık. Çıkarlarımız bittiği yerde dostlarımıza bile sırtımızı döndük, o an bizler lanetlendik. Başımızın ağrısını aspirin alabilir ama bir dostun şefkatli dokunuşunun yerini tutamaz. En zor günümüzde dostun bir gülümseyişi hayatımıza güzellikler katmaya yeter. Sevdiğimizden gelen bir mail tüm bir günü mutlu geçirmemize yetebilir.

Düşünün en uzun süre görüştüğünüz dostunuz olmazsa hayatınız bu kadar mutlu olabilirmiydi. Anılarınız kimlerledir, yada hangi canlılarladır. Elbette insanlarladır anılarımız. başarımızı dostlarla kutlarız, acılarımız dostlarla paylaşır hafifletiriz. Sırlarımızı taşırlar bir ömür boyu. Aşklarımızın hüzün ve mutluluğnun ortağıdırlar.

Dünyayı bir çocuk saflığı ile baktıkça haytımızda hayalkırıklıklarına yer yoktur oysa. "Biz büyüdük kirlendi dünya" der şair. Saflığımız azaldıkça sahtekarlık ruhumuza dolar bu ise kendimize yapabileceğimiz en büyük kötülük olsa gerek.

Özgürlüğümüzü elden bırakmadan ve kardeşçe yaşamlı hayatı. "nazım'ın dediği gibi "bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine". Kendi sınırlarımızı dostlar alehine genişletmeden ve saygıyla yaşarsak ilşkilerlimizi asla kaybetmeyiz, dostluklarıda. hayata çocuklar gibi temiz bir yürekle bakanlar, hayatı mutlu yaşayan ve sonsuz dostlukları yakalayabilenlerdir. hayatı kişisel çıkarlardan ve hırslarından öte göremeyenler belki yırtarlar hepimizden daha iyi ama dostsuzluk ve mutsuzlukla bedelini ödeyerek. Bu bedeli ödemeye değermi.