Dünden bugüne

Evrenin sonsuz bahçesinde geçirirdik zamanı, neşeli şarkılar eşliğinde. Renk cümbüşü sarardı çevremizi, ebemkuşağı gibi. Sessizliğin adı “huzur”du ve “mutluluk”tu sıcacık gülüşlerimiz. Öyle ki, kış ortasında temmuz sıcağını yaşatırdı dostluklar.

Kavgalar yoktu, savaşlar yoktu orada. Hüzün, anlamsız bir sözcüktü sözlüklerde. Çocuklar ya oyuncak bebeğin kirlenen elbisesi için ağlardı ya da ara sıra arkadaşları oyuna almadığı için...

Kin ve nefret, filmlere konu olurdu çoğunlukla; bir de entrika romanlarına... Para, diktatörlüğünü ilan etmemişti daha. İnsanlık, en önde giderdi bütün söyleşilerde gururla.

Şimdilerde yaşamı zorluyor çirkinlikler; hızla kirleniyor dünyamız. Yine bir şairin duygularına takılıyor aklım:

“Bütün renkler aynı hızla kirleniyordu

 Birinciliği beyaza verdiler” 

diyor Özdemir ASAF. Beyaz, çıkıp gitti yaşamımızdan, yerini griye bırakarak.  

İçten gülüşlerin yerini, yapmacık tebessümler aldı. Saygının yerini çıkarlara dayalı davranışlar... Hayaller, masallarda kaldı. Uzak bir gelecek oldu “yarın”; elimizde yalnızca “bugün” kaldı. O da şimdilik...

Ya düşüncelerde kalan isteklerimize ne demeli? Bir türlü gerçekleştiremediğimiz dost ziyaretleri, ulaşamadığımız sohbetler, çeviremediğimiz telefonlar...

Haydi tüm bunlardan vazgeçtik diyelim. Kendimize ayıracak zaman bulabiliyor muyuz? Ne yazık ki  “hayır !” Üstelik bütün bu işler, gün içindeki zamana sığmayınca uyku saatleri bile kısalıyor git gide. Kendimiz için daha ne yapabiliriz ki?..

Oysa düşlerinde ve düşüncelerinde en güzel yatırımları kendisi için yapar insan. İlk fırsatta yaşama geçirebilmektir isteği, yarınlara geç kalmadan.

Dinle bak ne söylüyor dizeler:

“Sevgileri yarınlara bıraktık

 Bitmemiş işler yüzünden.” Ya yarın yoksa! Bugünün pişmanlığını hangi bedel ödeyebilir ki?..

Yarın olmadan tüm güzellikler hepinizin, hepimizin olsun.