Neden olmasın?

Eskiden insanlar her alanda her ortamda dürüsttü. Kimse kimsenin malına, namusuna, canına zarar vermezdi şimdiki gibi.

Herkes kendi yağıyla kavrulur, kendi kazancının yettiği yere kadar yaşardı. “Onda var bende niye yok?” demeyi kimse akıl edemezdi. Zenginlik dededen, atadan gelirdi. Kimse bir gecede zengin olmaz, kimse de yoksulluktan ölmezdi. Herkes kendi sınırları içinde yaşayıp giderdi; birbirine özenmeden.

Komşunun kapısındaki bir dal odun bile geceleri yürüyüp gitmezdi bir başkasının evine. Haksız kazanç ayıptı, günahtı, iğrençlikti. Kameralar yoktu, kısacası insanın kabahatini yüzüne vuracak hiçbir teknoloji yoktu ama vicdanlara karşı büyük bir sorumluluk vardı. Sözlüklerde doğruluk, dürüstlük, iyilik, güzellik, sevgi ve mutluluk vardı; kin, nefret, kötülük, saygısızlık, hırsızlık, arsızlık, üçkağıtçılık yoktu.

Komşu komşunun can dostuydu. Dara düşülünce sığınılacak ilk limandı. İnsanı gülümseten bu rüya, bir gecede kabusa döndü. Hepimiz neşe içinde girdik yataklarımıza, sabah gözümüzü kötülüklere açtık ansızın… Ev, iş yeri, araba soygunları; karısını, kızını, komşusunu, tanımadığı birini öldüren insanlar... Küçük yaştaki çocuklara tecavüz olayları, dedikodu, iftira, karalama haberleri…

Kötülükler almış başını gidiyor. Ya biz ne yapıyoruz? Toplum olarak “kör, sağır ve dilsiz”i oynuyoruz. Belki de içimizden: “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın.” diyoruz. Kötülüklerin de bir çok hastalık gibi bulaşıcı olduğunu bir gün bize de zarar verebileceğini düşünmüyoruz.

“Gelin hep birlikte bu çirkinliklerden, kötülüklerden kurtulalım.” diyecek bir tek kişi, bir tek sivil toplum örgütü, bir tek bilim adamı, bir tek siyasetçi yok. Haksızlık etmeyelim. Konuşan çok ama çözüm yok.

Bu süreç böyle sürüp giderse bir sabah uyandığımızda ne insan, ne toplum, ne de ülke kalacak.

Öyleyse biz niye duruyoruz?

Eskiden herkes kendi kapısının önünü süpürür tüm şehri tertemiz yaparmış. Biz de kendimizden başlayarak kovalım tüm kötülükleri, çirkinlikleri…

Hadi, neden duruyoruz?