Dünyada kaybolan canlı: insan

Totaliter rejimlerde insanın içinde bulunduğu konum acınasıdır. İnsan  parası yoksa bir hiçtir. Tozdur ve yok edilmesi en makul çözümdür. Bu yolda da ona her türlü baskı ve işkence uygulanması meşrudur.

 

Basit bir örnekle otobüse binen ve parası olmayan birini inceleyelim. (Özel bir durumdan dolayı bile olsa) kahramanımızın bir şekilde o parayı ödemesi gerekir. Ve “toplum”un diğer “birey”lerinden yardım ister. Modern çağ insanı her koşulda, bencilleştiğini gösterir ve genellikle ilk denemede kahramanımız istediği yardıma ulaşamaz. Bir sonraki denemede ise artık psikolojik açıdan yıpranmasının boyutu artmış ve umutsuzluğa düşmüş olan kahramanımızın pes etmesi söz konusudur.

 

Modern dönemde yozlaşmış insanların birbirlerini yok etmesi bu şekilde gerçekleşir. Herkesin kendine göre küçük hesapları ve büyük konumlara ulaşma amaçları vardır. Ve güç odağı iktidar, böylece koyunlarını güden bir çoban konumuna ulaşır. Çünkü etraftaki koyun sayısı gün geçtikçe artmaktadır. İnsanlar toplum, halk, yurt, millet, teknoloji, modernleşme, ekonomi, medya, kültür kavramlarıyla ezilip yoğrulup bilinçli bir şekilde eklemlenerek insan dışı bir canlı haline dönüşüme hazır konuma ulaşırlar. İktidardaki ise sermayesini giderek artırır ve giderek zenginleşir. Giderek doyumsuzlaşır. İstediği her şeyi yapabilme gücü de tüm bunların yanında gelir. Peki bunu nasıl kullanır iktidar: medya yoluyla olabilir;

 

İktidarın kuklası olarak medya, ilk bakışta görebileceğimiz bir parçadır. Halk nerededir tüm bunlar olurken, bu da ayrıca ele alınması gereken bir konudur. Halk kültürünün günümüzdeki hali kapitalizmin içinde boğulan küçük insanlar topluluğunun yaşadıklarıdır. Bu insanlar evlerinde oturur ve sözde modern halk hikaye anlatıcısı olan spikerlerin anlattıklarını dinleyerek hem dünyadaki yaşamın hızlı bir parçasını görüntüler aracılığıyla izlerler hem de git gide daha da koyunlaşırlar. Ve “folklor” terimi medyanın elinde “fakelore” haline dönüşür. Medya halk kültürünü kullanır. Fakat bu kullanma ondan yararlanma ve varlığını sürdürmenin ya da var olan mitleri,hikayeleri dijital bir hale getirerek sunmak dışında kâr olgusu içinde iktidar tekelinde süren bir anlatı (şov/gösteri) olmaktan öteye geçmez. En önemlisi bunu meşru olarak yapar. Çünkü yönetilendir. Halkın gözünde ise halktan yana olandır ve bu imajını sürdürür, reklamını yaparak insanları ele geçirir. Tek taraflı iletişim sonucunda aile kurumu denen ve aralarında duygusal bağlar olan bireyler birbirinden uzaklaşır. Kaçınılmaz sonuç olarak burada halk hikayecisi denen insan da yok olur. Bireyler arası iletişim kopar. İnsan yalnızlaşır ve birlikte olabilme gücünü unutur.

 

Neo marksizm ve Frankfurt okulunun bu konuyla ilgili görüşleri ve saptamaları önemlidir.

Totaliter rejimlerin ortaya çıkmasıyla aynı dönemde kesişen Frankfurt okulu anlatısı da bu kavramın ideoloji ile kesiştiğini açıkça gösterir. Medyadaki haber spikeri kesinlikle halkı temsil eden ve onun içinden çıkmış bir kişi değildir. İktidarın uygun bir aracısıdır sadece. Ve bunu ilk dönemlerde tek tip ses ve telaffuzla dile getirip alıcıyı etkilemeye çalışırken, sonraları görseller ve bu görsellere uygun tek tip metinlerle kullandığı kelimelerin de ikincil anlamlarını yok saymış ve tek tipleştirilen insanın oluşumuna katkı sağlamıştır.

 

Söz gelimi otobüse bindiğinde parası olmayan kahramanımızın bu noktada yapması gerekense totaliter rejime karşı çıkmak ve hakkını aramaktır.Yani biraz düşünmektir. burada tek kişi olduğunu düşünmemelidir.Çünkü ezilen bütünlük içinde bir parçadır o da ve birleşmelidirler sorunu çözebilmek için örgütlenmelidirler. Baskı unsuru ögelerin ortadan kaldırılması ve bunun sonucunda özgürleşen bireyin mutluluğa ulaşması ancak bu şekilde olabilir. Farklı konulardan yola çıkan bir sistem eleştirisidir bu yazı. Ve devam edecektir. Çünkü insan, insan olduğunu unutmamalı ve olaylar karşısındaki tepkilerini gerek yazı gerek resim gerekse insani başka bir materyal kullanarak anlatmalı ve farkındalık yaratmalıdır.