Düş kur(u)su

Uyanıyorum her sabah, apazlayıp gerçeği
ve çarpıp yüzüme, bulutla siliyorum
penceremdeki kuşlardan kalma lekeleri... 

arşınlarken kısa koridoru,
her şeyimle sana yürüdüğümü
ve beklediğini tünelin diğer ucunda- 

-hissederek,
diyerek söylüyorum yalanımı,
oysa, ne yapıyorsam bilerek. 

yatak odası amaçsız bir labirent.
yeşim taşı gezin kasıklarımda,
dinsin arsız sancılarım... 

özlememek üzre yazdım şiirlerimi.
tiksindim seni hayal etmekten,
kurbağa bacağı çorbasından içerek. 

Lâ Havle çekerek günü devirdim,
densizliğim aldı başını
koşturdu, sabaha dek... 

sen ki derin uykulardayken,
ben ulaşılmazlığınla tükendim.
sevinen sadece sendeki terk! 

ve tükenmişliğimin son şiiri
gizlidir kaleminde...
beni günbegün tüket... 

tutsak edilmiş Fas güzeliyim ,
yüzüm peçeli...
sen sadece hayal et... 

darbuka dümteklerine eşlik ederken
göbeğim, kıvrak ve terlemiş biraz.
sen sadece hayal et... 

-adına uza duyum dedikleri- 

izleyen gözlerden ırak,
denize saldım kendimi.
boğuşmadım dalgalarla... 

çırılçıplak
yem olan ben/sem balıklara
balıklar niye ölü? 

bahçede gül, dalda erik,
gökte güneş, çıplakken
aşktı adım, hüzünse soyadım... 

sen doldu bronşlarım.
akıttığın timsah gözyaşlarında
boğuldum, aldırmadın... 

kalleşçe
leşimi serdin yere...
gökteliğim sinmedi içine. 

avazım çıktığınca
heceledim adını,
kısacık ömrüm kadar- 

-kısaydı adın.
adım adım
uzaklaştın yanımdan.

-ve sen Sade el salladın- 

eş zamanlı zamansızlıklar
soğuttu arayı...
ben varken sen, sen varken ben- 

-yoktum ve şimdi- 

uyuyorum her gece, apazlayıp gerçeği
ve çarpıp yüzüme, dolunayla sıvıyorum
penceremdeki aşktan kalma çatlakları... 

-şiir düşümde uyan!- 

28/07/2005-23:20
Naile Duman 

Not: Berfin Bahar Dergisi Aylık Kültür Sanat ve Edebiyat Dergisi Eylül 2005 – 91. Sayı