Düşlerime serpiştirdim gelişlerini

Hiç, bir araya gelmedik

Ellerimiz birleşmedi, sanıyorlar…

Oysa, nasıl da aldanıyorlar!

Göremezler, bizim olan sevgiyi.

Avuçlarıma sakladım ben ellerini…

Kim, nereden bilecek ki

Bu silinmez çizgiyi

Hiç, gökkuşağının altından geçmedik,

Hiç, bulutları seyretmedik

Diye, biliyor herkes!

Bulamazlar bizim olan denizi…

Kirpiklerime gizledim yağmurlarını!

Benden başka kim görür ki;

Yağmurun içindeki gökkuşağını…

 Hiçbir zaman yan yana olamadık,

Aynı resmi seyretmedik…

Öyle mi tanıyorlar, bizi?

Renkleri seçemezler ki, bizim kadar…

Ve sahip çıkamazlar ki

En güzel renge, benim kadar…

Belki sen bile; göremedin, duyamadın

Bendeki derin özlemi…

Renklerin içinde bircesi var ki:

Yüreğime biriktirdim, o, sen rengini…

Dediler ki,

Nehirler hiç birleşir mi,

Hiç, aynı ufka ulaşır mı yolları?

İnan, ne seni dinledim, bir gün dahi,

Ne de onları…

“Bir nehirdim!” Duyuyordum…

“Bir nehirdin!” Görüyordum…

Arşınladım yolları, elime aldım yüreğimi

Damarlarımda topladım senin nehrini…

Hangi renge baktıysam, ağlarsın dediler…

Hangi ağaca yönümü dönsem, yıkılırsın dediler…

Oysa istediğim ne başka bir renk,

Ne de bir ağaç vardı, senden özge,

İşte, bunu hiç bilmediler…

Bir gün olsun kanmadım ben, yalan sözlere…

Bir an olsun sırt çevirmedim yüreğin gizine

Hakikatler ne kadar çok acıtsa da benimi

Bil ki,hayallerime sapladım gülüşlerini…

“Vazgeç ondan!

Bak, bir defacık  döndü mü,

Bir kez seslendi mi sana?

O bir düş! Anlasana…

Her dem böyle haykırdılar bana.

Dinlemedim, dinlemedim kimseyi…

Sustum! Sustum ve tuttum,

İçimdeki seni…

Neden mi?

Ben, senin rengine kanmıştım bir kez!

Avuçlarımda ellerin vardı,

Kirpiklerimde yağmurların…

Yüreğimde biriktirmiştim, sen rengini;

Damarlarımda toplamıştım, senin nehrini…

Hayallerime saplanmışken gülüşlerin,

DÜŞLERİME SERPİŞTİRDİM GELİŞLERİNİ…

22.10.2012- ANKARA

RANÂ İSLÂM DEĞİRMENCİ