Duygularımız dirilirken

Sagopa Kajmer&Ceza feat’in “Neyim var ki” adlı parçası her sabah uyandığımda dinlediğim bir parça. İnsan uyanınca bir sarhoşluk yaşar. Bunu gidermek için ya spor yapar, ya duş alır, ya da güzel bir müzik dinler. Dinlediğimiz müzik sabah sabah duygularımıza dirilirken acı çektiriyorsa o müzikte bir şeyler var demektir. Ve o acı çektiğimiz an bize “günaydın” dediklerinde biz “cehenneme git” dedi anlarız. Ölümden dirilişte böyle. Zombi filmlerinde hep dikkat ederim. O zombiler neden canavarlaşıyor. “Film yapımcıları teşhisi doğru koymuş.” derim. Bu aynen yeni uyandığımızda, kalp krizi geçiren birinde, elektro şok uygulanan kişide yaşanan bir hal. Canavarlaşmak. Yani duygularımızı yitirmek. Dediğim gibi “neyim var ki” dirilten bir parça. Sözlerinde aleladelik yok. Sözleri anlaşılmıyor bile. Ben müziğin sadece tınısını dinliyorum. Günümüz pop müziği eserlerinde ahlakı dejenere eden sözler dolu. (...)’ın yakalarsa ne yapacağı belli değil. (...)’ün çeksene elini diyerek zihinlerde vücudunu teşhir etmesi. Bu tür örnekler Türk müziğinin gittikçe laçkalaştığını gösteriyor. Diyeceksiniz ki burası dünya. Her şey olur. Ama her şey doğru değildir. Bir farkımız olmalı. Ruhumuzu ve zihnimizi anladığımız bayağı sözlerden oluşan müziklerle değil, hiç olmazsa tınısını dinleyip sözlerini anlamadığımız yabancı müzik dinleyerek kuvvetlendirmeliyiz. Belki bu sayede ölen duygularımız dirilirken acı çekmez. Duygusuz bir zihnin neler yapabileceğini görmeliyiz.Türk müziğine karşı değilim. Benim alerjim eserlerdeki sözlere. elvistuna