Ellerimde gül dikenleri

Hani sen birakip gittin ya beni... Arkandan öyle bakakaldım ya hani , hani kelimeler anlamını yitirmiş, hani bütün renklerde seninle beraber gitmişti ya... Hani ben siyah beyaz bir yalnızlığın içinde korkudan nereye sığınacağımı bilmeden kalmıştım ya... Gözyaşlarım yollarını şaşırmış yüreğime doğru damlamaya başlamıştı ya... Hani bağırmak isteyip de bağıramamıştım. Bütün kelimeler havada asılı kalmıştı ya... Hiç suçlamadım seni ben... Öyle beni bir başıma bırakıp gittiğini, artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını artık hep ayrılık, özlem şarkılarını söyleyeceğimi bile bile... Gitmesi lazımdı dedim, kendi kendime konuşmaya alıştığım zamanlarda. İlkbaharın, yazin, sonbaharin, kisin, akrep ve yelkovanin hicbir anlami kalmadiginda... Yuregime nefes almami engelleyen koskoca bir mengene takip da gittin. Ben geldim demeyi unuttum artik kapiyi acip koskoca bir hiclige girmeye basladigimdan beri... Üstüm başım bir sürü yıpranmış param parça anı tozlarıyla dolu... Silkelemedim hic sen gittiginden beri... Bedenimi harli bir sobanin atesinde yaksam da isinmayacak tenim artik... Dudaklarimin rengi hep buz mavisi, gozlerimde hep o sacma sapan, sen giderken bana biraktigin anlamsiz bakis.... Sevdani bir gul misali ellerimde tutuyorum hala...

Dikenleri kanatiyor ellerimi....

AYŞEGÜL OCALI