Empatiye çok mu uzağız?

27 yıllık yaşamım boyunca okudugum okullarda, gezip dolaştıgım şehirlerde şimdi ise iş hayatında empati'yi kuramadığımızı gördüm. Karşılaşılan, ilk sıradanlıktan uzak bir olaya hemen ön yargılı yaklaşılıyor.

Birgün bir sohbet ortamında konuşulan bir konu düşüncelerimi paylaştım. Bana gelen ilk tepki " git allah aşkına bu kadar da iyi niyetli düşünme" şeklinde oldu. O noktadan sonra diyecek bişey bulamadım.

Karşımdaki insan öyle kötümser yaklaşmış ki olaya onun düşüncelerinde değişiklik yapmak imkansız gibiydi. O an kendimi olumsuz düşünen arkadaşımın yerine koydum. onun yaşadıkları, kötümser düşünmesine sebep olmuştur diye düşündüm ve ona saygı duydum. (tabi kendi düşüncelerimi anlatıp orta yolu bulmaya çalıştık)

Bugün ülkemizde yaşanan olaylarda bence empatiyle alakası vardır. kendi fikirlerimizden farklı düşünen birini gördük mü hazımsızlık yaşıyoruz. Hemen karşı saldırıya geçiyoruz. Karşındaki neyi anlatıyor ne istiyor hiç ilgilenilmiyor bile. bugüne kadar bir açık oturum programlarında sonuca varılmış olarak bittiğini gördünüz mü? Ben görmedim. Program saati dolmuştur sabahın ilk ışıklarına kadar bağırışlarla tartışılmaya(!) çalışılmıştır. Sonuç olarak kocaman bir sıfırdır.

70 li yılların kasıp kavurduğu ülkücü devrimci. sagcı-solcu, yıllardan beri türk-kürt, sünni-alevi, bugün ise laik-antilaik... Peki yıllarca bu zıtlaşmanın sonu geldi mi? Bir yol bulunabildi mi? sorun çözüldü mü?

Sinirlere hakim olunarak saygı sınırları aşılmadan bir defada karşımızdaki nin "bu adam ne istiyor neden böyle davranıyor" kendimizi onun yerine koyarak sorunun kaynagına inilemez mi? oluru varsa olur. Yoksa orta nokta bulunulur. Zıtlaşarak dediğim dedik durumları herşeyi daha çıkmaza sokmuyor mu?

Düşüncelerinizi fikirlerinizi bekliyorum. Saygı ve sevgilerimle

not: resim http://www.huslu.8k.com/karikatur/0002.htm