Eser

(RENKLER...) 

İnsan, her an resim yapar:
Çizgileri düşüncesi
Renkleridir hayalleri
Boyasaydı düşlerini
Tamamlardı tuvalini. 

Hep bir yorum eksik kalır;
Rüyası fonda yer alır,
Renk ışığa döküldükçe
Tablo bir ömre yayılır. 

İnsan için şu hayatı
Öyle bir renk cümbüşü ki;
“Resmederse düşlerini
Tuvalidir “Tek Eser”i…” 

Bu sırrın en güzel yeri:
“Resim baştan konmuş öze
Son görünür gören göze…”
Billur bakışlı olana
Alnın verdiği umutla
Yardımcıdır Kudret Eli… 

( NOTALAR…) 

İnsan, her an ritmi yazar:
Kesintisiz rüzgâr nefes!
Tempo tutar kalp atışı…
Dünya denilen denizde
Kulacın her bir akışı
O’na sonsuzluğu üfler;
“Okunmuştur öze Eser…” 

İnsan olan ritmi duyar:
Diyemezsin; “Es rüzgâr es!”
Ömür yüzdüğün o nefes.
Kulağını sese uzat;
Hiç tükenmez o notalar… 

İnsan, her an bir ses duyar:
Özlediği düşü kadar…
Çözülemez neden ister
Yaygarayı yarasalar?.. 

İnsan, her an tını yaşar:
Ya cıvıltılı kuş sesi
Ya şelale çağıldayan…
Ritmini canında bulur;
Hayat mührünü taşıyan! 

Sahilden ezgi duyulur:
Bazen yakın bazen uzak.
Mükemmellik diliyorsan;
Oyununu sese bırak.
Duyduğun sesindir seni
Sonsuzluğa taşıyacak… 

Gözünü aç, sesi dinle:
Kalp denen güçlü telinle
Seni Varlık’a akıtan
O, “Tek Melodi”yi dinle!.. 

Yegâh Elif Mirzâde