Eşitlik adalet değildir.

Daha iyi bir iş, daha iyi bir yaşam koşulu edinmek için kentlere göç eden insanlar hem kendileri bir takım sıkıntılara yol açmakta hem de neden oldukları bu sıkıntılara maruz kalmaktadırlar.Örneğin göç alan kentlerde ulaşım, eğitim, işsizlik çarpık kentleşme, trafik gibi sorunların artmasına neden olmaktadırlar.Bu sorunların başında da kente göç eden aile çocuklarının kente uyum sorunu yaşamalarıdır.Her zaman olduğu gibi olumsuz gelişmelerden en çok etkilenen çocuklar olmaktadır.

Büyük kentlerin çevresine göç eden öncü birkaç aileden sonra oraya göç eden tanıdık eş dost ve akrabaların da göç etmesi ile örneğin İstanbulun çeşitli semtlerinde belli şehirlerden göç eden insanların toplandığı yeni bir şehir ve düzen kuruluyor ve yaşamlarına kaldıkları yerden devam ediyor insanlar.Sadece Muştan, Vandan, Trabzondan, Tokattan gelen insanların yaşadığı mahalleler, semtler çıkıyor ortaya.

Oraya açılan ilköğretim ve liselere de bu ailelerin çocukları gidiyor haliyle.Esas sorun da burada başlıyor bence.Aynı kültüre sahip ailelerin çocuklarının toplandığı okullarda kültürel bir dönüşüm sağlanamıyor.Farklı kültürden insanların çocukları ile karşılaşma olamadığından bir etkileşim ve dönüşüm de sağlanamıyor.

Sonuç olarak başarısız , akademik notların oldukça düşük olduğu ve öğretmenlerin çalışmak istemediği okullar ortaya çıkıyor.Bu okullarda görev yapan bir öğretmen zorunlu süreyi doldurduktan sonra hemen kaçış yolu aramaktadır.Haklıdır da.Çünkü bu tür okullarda çalışmak gerçekten zor ve yorucudur bir öğretmen için.Çünkü problem sayısı, disiplinsiz davranış sayısı oldukça fazladır.Ve mezun olan çocukların Anadolu liselerini kazanma, üniversite sınavlarını kazanma ve yerleşme başarıları sayısal olarak birkaç öğrenciyi geçmez.Dolayısı ile bu çocuklar iyi bir eğitim alamadan hayata atılmakta ve hayat yolunda da aynı başarısızlık devam etmektedir.Kentlerdeki kaos büyümeye devam etmekte, iyi bir eğitim alamayan anane – baba adayı sayısı gittikçe artmakta, eğitimsizlik bir sonraki kuşağa miras kalmaktadır.

Bu bir durum tesbitidir. Peki çözüm ne olmalıdır.Ben bir öğretmen olarak sorunun ismini koydum.Karşılaştığım ve beraberinde çalıştığım arkadaşlarıma çözüm önerilerini sordum.

Soru: Göç eden aile çocuklarının başarısını nasıl arttırabiliriz ve onların kente uyumunu nasıl sağlayabiliriz?

Aldığım cevaplar:

-Bu tür okullardaki sınıf mevcutları kesinlikle azaltılmalıdır.Yani öğretmenlere düşen iş yükü ve öğrenci sayısı kesinlikle azaltılmalıdır.

-Hem ailelere hem de çocuklara rehberlik yapacak öğretmenler görevlendirilmelidir.

Aile öğretmenliği gibi.Bu öğretmenler derslerden sonra ekstra kurs vermeli ve aile ziyaretleri yapmalıdır.Çocukların ödevlerinde yardımcı olmalıdır.

-Çocuklarla hafta sonları şehir turları yapılmalı tiyatro sinemaya gitme gibi etkinliklere düzenlenerek çocukların sosyalleşmesi sağlanmalıdır.

-“Varoşlarda bir kardeşin olsun modeli” ile bu çocuklar hafta sonları misafir edilmeli ve aileleri ziyaret edilmelidir.

-Bu tür mahallelerde belediye ve sivil toplum kuruluşlarının desteği ile kültür kompleksleri oluşturulmalıdır.

-Bu mahallelerdeki okullar yatılı sisteme geçirilip çocukların okulda etüt ve ek ders yapma sureti ile okulda daha çok vakit geçirmeleri sağlanabilir

-Spor vb alanlarda yeteneği olanlar tesbit edilip yönlendirilmelidir

-Buradaki sosyal hizmet uzmanı ve rehber öğretmen sayısı arttırılmalıdır.

Misafir öğrenci modeli ile kent merkezindeki öğrencilerle kısa süreli değişim yapılarak empati duygusu arttırılmalıdır.

-Şehir yaşamına yönelik bir müfredat hazırlanmalı ve uygulamalı olmalıdır.

"Eşitlik adalet değildir" Tony Blairİn Bu sözü Eğitim sisitemimize uyarlıyacak olursak bir yerleşim yerindeki nüfus sayısına göre değil, nüfusun sahip olduğu avantaj ve dezavantajlar göz önünde bulundurularak eğitim modeli geliştirilmeli ve buna göre okullaşmay gidilmeli ve öğretmen görevlendirilmelidir.Yani kadıköy ile İstanbul Şhintepedeki varoşların eğitim hizmetini aynı eğitim modeline göre hazırlayıp sunmak kadar adaletsiz bir eğitim modeli olamaz