Ey Adrian !

Gökyüzünden bir  düş düşer

Zembille  karışık

Paramparça ve

Yoz  kalmış bir yosma direnişiyle.

Cebimde kırık bir tarakla

Pislikten sapsarı olmuş kır saçımla sakalımla

Kaldırımlarda sürtüyorum perişanlığımı.

Matmazel Catherine kolunda bir tüylü kürkle

Asaletini tutma itinasında

Sigarasında bile bariz bir kibir tütüyor sanki.

Tırtıklı bir sesle “bakar mısınız madam ? ” derken

Rüzgarın verdiği dinginlikle bana baktı

Baştan aşağıya beni süzerken dahi tecavüz ediyor ruhuma bakışları

Parmakuçları yırtılmış ellerimi uzattım ona doğru

Ellerimi tuttu ve

Sen!  dedi acıyarak.

Tanımış mıydı acaba çirkin suratlı bu küfeliği ?

“ Beni tanıdın mı ? “ dedi dudaklarım

Baktı baktı gülmeye başladı küstahça.

Elinin tersiyle itip gözlerini kıstı ve

“ Peki sen beni tanıdın mı Adrian ? “

“Hala pisliğin teki misin ?”

Dedi ,sustu usulca kırmızı gül dudaklarıyla.

Arabası yanaştı , binmeye yöneldi

Arkasına baktı ve

“ Beni unutmanı söylemiştim ama becerememişsin hala ! “

Dedikten sonra gözden kayboldu simli bir  sağanak akşamında.

Ey Adrian !

Sen pisliğin tekisin sevdiğini unutamayan.

Çöplüğüne geri dön geceyi yalnız bırak.

Fakat; sevmeyi bırakma asla.

Gökyüzünden bir  düş düşer

Zembille  karışık

Paramparça ve

Yalnız  kalmış bir yosma direnişiyle.

Gökhan Cenker