Eylül'ün rengi

Gözü doymaz aç kediler ekmek arası yaptırdığım köftenin kokusunu almış olacaklar ki paçamın etrafına dolandı. Öylece bakıyorlar. Yazık! Bu Fehmi’de pek acımasız. Gün içinde bir şey vermiş olsaydı hayvancıklara böyle miyavlayıp durmazlardı. Vicdan…  Ufak ufak kırıp attım önlerine. Afiyetle yediler. Pek doydular ki ceketini alıp giden kabadayılar gibi usul usul uzaklaştılar. Ağaçlardan dökülen yaprakları karıştırıp durdular. Herhalde oyun oynuyorlar. Akşama kadar ne yapacaklar, nasıl vakit geçirecekler. Birbirlerine hırlayıp duruyorlar. Köfte fazla geldi ki bizim kediler kudurdu. Hırlayıp, kendi etrafında dönüyorlar. Âdeta raks ediyorlar. Bu halleri parktaki küçük çocukların dikkatini çekiyordu. Çok süre geçmeden bu meraklı bakışlar annelerinin ” Oğlum, kızım buraya gel, onlar pis” demesiyle başka yöne çevriliyor. 

 

Sekiz dokuz yaşlarındaki bir sarışın kız çocuğu çimenlerin üzerine uzanıp resim çiziyor. Öyle usta bir ressam edasıyla çiziyor ki resmini görseniz tombik yanağından bir ısırık almak istersiniz. Beyaz resim kâğıdına birçok ağaç, kuş, kelebek çizmiş. Çocuğun gözünden ne kadar da yalın bir dünya… Benim gördüğüm manzara ise şiir defterime not düşeceğim birçok satırın düşü.

 

Yere düşen yapraklardan birini aldım. Baktım şöyle. Damar damar dokunduğum kısmı, bir insan bedeni gibi. Yaşamak için can çekişiyor. Olduğu yerde kaç defa ezilip duruyor. Kaç defa ayakkabı burnuna denk gelip, adım atılırken inciniyor. Şiirlerim, öykülerim işte burada can buluyor.

 

Bir fotoğrafçının gözünden çekilen eylülün en güzel yüzü, bir hayat hikâyesini barındırıyor. Bu birbirine âşık renk cümbüşü bizim için hayat oluyor, su oluyor. Fotoğrafımızın ardında kalan bir ses, bir soluk oluyor.